Roberto Blanco Torres, nado en Cuntis o 18 de marzo de 1891 e finado en Entrimo o 3 de outubro de 1936, foi un xornalista e poeta galego. A súa casa familiar estaba na antiga rúa Lanuza.
Era o menor de nove irmáns. Súa nai, Carme Torres era mestra e o pai, Pedro Blanco, fixera estudos eclesiásticos. Na casa recibiu unha sólida formación cultural.
Seguindo os pasos dos seus irmáns maiores en 1906 emigrou a Cuba, e alí comezou a colaborar na prensa da comunidade galega na illa, para o que emprega o pseudónimo de Fray Roblanto, e tamén envía artigos á prensa galega e española. O trato con Antón Villar Ponte e Ramón Cabanillas foi decisivo para a súa traxectoria ideolóxica. En Cuba fundou e dirixiu dúas publicacións: La Alborada (1912) e La Tierra Gallega (1915), bilingües e de carácter galeguista. Amosouse crítico coa emigración e o caciquismo. Despois de coñecer e facer amizade con Basilio Álvarez fai súa tamén a causa agrarista.
A finais de 1916 volve a Cuntis, onde frecuenta as tertulias no Balneario (cunha gran afluencia neses anos) e forma parte da redacción de El Eco de Cuntis. Colabora tamén en A Nosa Terra e El Ideal Gallego.
Participou activamente nas Irmandades da Fala, e en mitins agraristas e autonomistas. Chegou a ser director do diario agrarista La Zarpa. Entre 1924 e 1928 viviu en Vigo, onde traballa no Diario de Vigo, sendo encarcerado por apoiar unha folga de xornalistas. Para esquivar á censura da Ditadura de Primo de Rivera chega a escribir un artigo en latín.
Despois dun enfrontamento con Portela Valladares é condenado a pagar unha multa de 1.500 ptas. e ao desterro a 150 km de Vigo. Marcha A Peroxa, terra da súa muller, onde escribe o seu único libro de poemas Orballo de media noite (1929).
O seu ideario republicano e galeguista faino ter un papel protagonista na vida política durante a II República. Integrouse na ORGA (Organización Republicana Galega) e foi membro do comité executivo da Federación Republicana Gallega.
En marzo de 1931, asumiu a dirección de La República de Ourense, ao tempo que comezou a desilusionarse coa actuación do seu grupo político na consecución da autonomía para Galicia. Aínda así aceptou o cargo de gobernador civil de Palencia entre o 29 de decembro de 1931 e o 16 de xuño de 1932. En 1935 dirixiu El País de Pontevedra, e dende maio de 1936 foi o xefe do gabinete de prensa do Ministerio de Gobernación, participando activamente na campaña para a aprobación do estatuto de autonomía de Galicia en xuño de 1936.
A sublevación militar do 18 de xullo de 1936 sorprendeu a Blanco Torres na aldea de Amido, no concello da Peroxa, na casa familiar da súa muller. Detido polos franquistas, en setembro foi levado á prisión de Ourense, e o 3 de outubro de 1936 foi paseado polos fascistas que o fusilaron no concello de Entrimo.
Despois de máis de sesenta anos de esquecemento, no ano 1999 adicóuselle o Día das Letras Galegas.
Blanco Torres no blog Memoria de Cuntis
Vanessa Aboy (4ºA)
Ningún comentario:
Publicar un comentario