Ernesto Guevara de la Serna naceu o 14 de xuño de 1928 en Arxentina. Foi un revolucionario de América Latina e líder político, e a súa negativa a unirse tanto o capitalismo e o comunismo ortodoxo fixo del un heroe dos novos grupos de esquerdas que xurdiron na década de 1960. O Che, convencido de que a revolución era a única solución para acabar coas inxustizas sociais existentes en América Latina en 1954 foi a México, onde se uniu ao Movemento do 26 de xullo, un grupo de revolucionarios liderado por Fidel Castro. A finais dos anos 1950, participou na guerra de guerrillas lanzada por Castro contra o ditador cubano Fulgencio Batista. Cando Fidel Castro chegou ao poder en 1959, tras o triunfo da Revolución Cubana, Guevara converteuse en ministro de Industria (1961-1965).
A súa inquietude revolucionaria, fíxoo saír de Cuba en segredo, en 1965, e ir ao Congo, onde loitou a prol do movemento revolucionario en curso, convencido de que só unha insurrección armada era eficaz contra o imperialismo. Aliviado das súas posicións no goberno cubano, o Che Guevara volveuse a América Latina en 1966 para iniciar unha revolución a nivel continental. Escolleu Bolivia, pola súa posición estratéxica, como un centro de operacións para a instalación dun grupo guerrilleiro que puidera irradiar a súa influencia para a Arxentina, Chile, Perú, Brasil e Paraguay.
Liderando un pequeno grupo intentou aplicar a súa teoría. Sen embargo, a súa acción non prendeu nas masas bolivianas. Foi delatado polos agricultores locais e caeu nunha emboscada do Exército Boliviano e da CIA, na rexión de Val Grande, onde foi apresado. Fusilárono o 9 de outubro de 1967.
Andrea Correa (4ºA)
Ningún comentario:
Publicar un comentario