Non quero hotel no castelo, estupendo vídeo animado de Manuel G. Amado

A visión dun neno de 13 anos, Manuel G. Amado, sobre o hotel no castelo de Monterrei. Manuel achéganos esta curta de animación para a Plataforma en Defensa do Castelo, a iniciativa súa e totalmente producida por él desde a sua produtora infantil Erne. É emocionante ver como o hotel no castelo ten outros damnificados, que ás veces non temos en conta, os soños rotos dos nenos...o peor dano inflixido á sociedade. En só dous minutos, sen palabras, expresa todo o que nós sentimos. Xenial.

El viaje de María

A vida en Down

La vida en Down

Dous documentais de Galicia: 1929 e 1953-1958

End the conflict

Que los que pueden, quieran

Que é un rei?

Charla con cinco mulleres xitanas

The Immigrant (1917), de Charles Chaplin

BALDAIO 1977, A LOITA POLO PATRIMONIO

A fermosa praia de Baldaio, no concello de Carballo, ten un gran valor ecolóxico. O conxunto de catro quilómetros formado pola marisma, a lagoa e as dunas móbiles é un dos lugares de maior interese natural da costa galega.

No ano 1947 as autoridades franquistas outorgaron a dúas persoas a concesión da explotación do marisco. Esta concesión pasou seis anos despois á empresa Baldaio S.L., que non se adicou á extracción do marisco. Esa era só a tapadeira para sacar area para despois vendela. Miles de camións levaron a area para a construción na cidade da Coruña mentres a administración miraba cara outro lado, ante a indignación dos veciños.

O 8 de maio de 1977 organizouse unha manifestación en Carballo, apoiada por Comisións Labregas e a Asemblea Nacional-Popular Galega, para denunciar o espolio que privaba á poboación do seu medio de vida e da propia praia como espazo de lecer. Unhas 5.000 persoas se concentraron na capital de Bergantiños, centos delas chegadas de toda Galicia. "Caciques fóra" líase nunha pancarta. Era día de feira na capital de Bergantiños, ateigada de xente. Ao final da manifestación a Guardia Civil cargou brutalmente, provocando o pánico entre a poboación. Aínda foi peor pola tarde cando os manifestantes baixaron á praia e se librou unha batalla campal que rematou cun manifestante cunha parálise permanente como consecuencia dun golpe que lle deron as 'forzas de orde'. As protestas continuaron e chegaron á súa máxima expresión en 1978. A marisma volveu abrirse ao marisqueo e a extracción de áridos quedou paralizada.

Hoxe Baldaio está protexida, formando parte da Rede Natura 2000, pero os veciños aínda lembran a loita: "Todo aquilo foi culpa do caciquismo. Agora as cousas cambiaron, pero non dá gusto mirar atrás. Ata fai dano. (...) Daquela o concello axudaba aos ricos. Faime graza ver agora a algúns que piden o voto polas portas e que nese ano nos fixeron tantísimo dano".

O documental Area nos ollos. A loita por Baldaio 30 anos despois recorda os acontecementos do 8 de maio de 1977 na voz dalgúns dos protagonistas dunha das mobilizacións pola dignidade da que foron protagonistas os galegos ese ano, xunto a da Encrobas, contra a ocupación de terras para a construción da central térmica de Meirama e a de Xove, contra a instalación dunha central nuclear.

O Xurelo e os residuos radioactivos na foxa atlántica

http://www.galiciahoxe.com/vivir-hoxe-galicia/gh/heroes-do-xurelo-desbotan-nuclear-trinta-anos-despois-da-primeira-viaxe-fosa-atlantica/idEdicion-2011-03-19/idNoticia-650691/

O 14 de setembro de 1981 catorce heroes partían do porto de Ribeira cara a foxa atlántica no Xurelo, un pequeño barco palangreiro. O seu obxectivo era denunciar a existencia dun cemiterio radioactivo a 250 millas de Fisterra: "Vimos no nome de Galicia e de todos os pobos que queren unha vida en paz. O Atlántico é unha fonte de vida e riqueza. O Atlántico é un sinal de indentidade para Galicia e para moitos outros pobos. O Atlántico debe ser símbolo de vida e non de morte".

Greenpeace tiña denunciado a existencia das verteduras radioactivas. Os residuos das centrais nuclares de países como Bélxica, Holanda ou Alemaña trasladábanse en grandes mercantes á denominada fosa atlántica, onde eran lanzados ó mar no interior duns bidóns de 200 litros sen o coñecemento da cidadanía. A alerta da organización ecoloxista foi recollida polo partido nacionalista Esquerda Galega, que promoveu protestas en toda Galicia, ante a indeferenza da maioría da poboación, mesmo das confrarías de pescadores. Cando solicitaron un barco, só obtiveron resposta do patrón Ángel Vila, que xunto a tres mariñeiros de confianza, puxo a disposición da causa o seu barco, O Xurelo, símbolo da loita. "Vila é un tipo marabilloso, como o capitán que viaxa ó corazón da escuridade de Conrad", destaca o escritor e xornalista Manolo Rivas, que participou na primeira expedición.

Foi unha viaxe chea de dificultades, que aumentaron coa avaría do barco de Greenpeace, o Sirius, que non puido acompañalos. A inestabilidade da pequena nave naquel océano inmenso e as dificultades para chegar a unha zona da que apenas se tiñan coordenadas imprecisas acompañou ós tripulantes durante tres días. O 17 de setembro atoparon aos mercantes botando bidóns ao mar. Foron acosados por unha fragata militar holandesa, que case os afunde, pero conseguiron regresar á terra coas imaxes de como se tiraban os residuos, causando un gran impacto na opinión pública. No porto de Ribeira foron recibidos por unha multitude.

Foi o espertar dunha conciencia ecoloxista, seguida por outra expedición e da valente e arriscada actuación de Greenpeace, que conseguiu que ano e medio despois se prohibisen as verteduras nucleares no mar. Pero aí seguen 140.000 Tm de residuos nucleares a 4.000 metros de profundidade sen que se coñeza o seu estado.

http://www.rtve.es/alacarta/videos/te-acuerdas/acuerdas-vertidos-radiactivos-fosa-atlantica/685580/

Carne cruda 2.0: flashmob nunha oficina de emprego.

Un corto recortado

Aínda que poida parecer un pouco longa, a curta paga a pena vela completa. Un berro contra os recortes na educación, valente, divertido e cuns magníficos actores e actrices. Parabéns ao profesorado e ao alumnado de Valderrobres (Teruel).

¿que hago? ¿que te hago?

Vigo, anos sesenta

Video que forma parte dun programa da TVE 'El Peregrino' dos anos sesenta do século pasado

Vigo, a arquitectura perdida

Espléndido e elocuente vídeo sobre as barbaridades urbanísticas que se cometeron en Vigo, como consecuencia da febre especulativa iniciada nos anos sesenta. Canto patrimonio se perdeu en beneficio duns poucos cobizosos! Traballos tan ben feitos coma este son inestimables para concienciarnos da necesidade de protexer os elementos arquitectónicos que nos fan máis grato, máis humano, vivir na cidade. Parabéns ao autor, mágoa que non contribúa tamén á conservación do patrimonio lingüístico.

O miserable negocio da privatización da sanidade

Mauthausen, el deber de recordar

Magnífico e estarrecedor documental, emitido polo estrañado programa Línea 900 no ano 2000, no que algúns dos españois superviventes da barbarie nazi, recordan o que foi aquel campo de exterminio, onde faleceron uns 7.000 españois republicanos. En memoria das vítimas e unha lección para o futuro.

VALS con BASHIR, de Ari Folman e David Polonsky

Vals con Bashir é ao tempo unha película de animación e un cómic (novela gráfica dise agora) realizado coas propias imaxes do filme. Eu fixen ao revés, lin primeiro a banda deseñada e, semanas despois vin a película en DVD.

Trata da memoria, de como agochamos no subconsciente os feitos do pasado que nos fan difícil vivir o presente. E trata da guerra, cando os seres humanos amosamos o peor do nós mesmos. O protagonista (o mesmo director, Ari Folman) reconstrúe a súa actuación como soldado do exército israelí durante a invasión do Líbano en 1982 e a matanza nos campos de refuxiados palestinos de Sabra e Chatila, apoiándose nas testemuñas doutros compañeiros de armas.

Non hai respiro, nada sobra pero tampouco falta. Isto é a guerra, medo, moito medo, sen heroes, só xente derrotada pola indignidade da violencia. Vinte anos despois, comproban que é imposible fuxir do pasado, que os atormenta.

O cómic, editado por Salamandra, é magnífico, pero a película é excepcional. A animación case mecánica, os colores e, sobre todo, a música e o son, que teñen un papel dramático de primeira orde fannos estremecer. É unha obra (ou dúas) auténtica, verdadeira, redonda e á vez chea de matices, directa ao estómago e á cabeza. A guerra convértenos a todos en vítimas, pero para facer a guerra fan falta soldados, uns séntense heroes e outros, como Ari Folman, miran cara atrás con perplexidade e tristura: onde estaba eu durante a matanza?

Catálogo de prexuízos sobre a inmigración

Catálogo de prejuicios sobre la inmigración from ODS de Sevilla on Vimeo.