End the conflict

Quiero irme a casa

Quiero irme a casa é un proxecto de sensibilización baseado na educación para o desenvolvemento dirixido a estudantes de secundaria. Os seus obxectivos son desmontar as falacias interesadas e os prexuízos, humanizar ao outro, ao estranxeiro descoñecido, e fomentar a convivencia e a solidariedade.

É un proxecto realizado pola ONG Mensajeros de la Paz co apoio da Agencia Asturiana de Cooperación al Desarrollo.

Centrado en Xordania, relata a vida de varios rapaces e rapazas, iraquís, palestinos e sirios que están refuxiados nese país.

PROMISES

Este documental, estreado no 2001, filmouse entre 1995 e 1998, en Xerusalén, nun campo de refuxiados palestinos e nun asentamento de xudeus en Cisxordania. Os protagonistas son sete rapaces, catro israelís e tres palestinos, de entre 9 e 13 anos, que a través das súas palabras e xestos nos van facendo comprender e sentir como se pode vivir no medio da violencia que determina as súas vidas.

Os directores elixiron aos rapaces procurando que cada un deles fose o espello da postura dunha parte das súas sociedades. Esa elección pode ser cuestionada pero non se pode negar o seu valor pedagóxico. Así, podemos decatarnos de que as posicións dos dous bandos non son monolíticas, senón que mentres os integrismos irracionais non deixan lugar para a convivencia, a tolerancia e o desexo de vivir en paz están tamén presentes.

O documental déixanos innumerables palabras e imaxes que nos abraian de tan esclarecedoras. Palabras e imaxes que nos feren cando falan de odio sen concesións, pero que tamén nos fan sorrir cando falan de sentimentos, de xogos inocentes.

A principal lección que podemos tirar é que por riba da Historia, da política perversa e do militarismo ten que primar o desexo de vivir en paz. Hai que eliminar as aramadas que pechan e illan, superar os prexuízos e recoñecer aos outros como iguais. Isto é o que reflicte o filme, que a convivencia é posible, cando consegue poñer en contacto aos xemelgos xudeus cos nenos palestinos refuxiados.

Pero tamén nos presenta as enormes dificultades: non coñecen o idioma respectivo a pesar de vivir a só uns pouco quilómetros, teñen que entenderse en inglés (ou con eructos); adoutrínannos no odio; o medo a traizoar ao propio pobo; os checkpoints para os palestinos; a relixión como base da organización social e política; o drama do pobo palestino co Estado israelí se nega a recoñecer; a pobreza dos campos de refuxiados fronte ao benestar dos xudeus; as armas que forman parte da indumentaria cotiá; o sentimento secular de posesión da terra...

En definitiva, algúns dos protagonistas indícanlle o camiño aos 'que mandan': un único Estado onde todos os seus habitantes teñan os mesmos dereitos, os dereitos humanos. Témome que esta non é a vía que seguen os que alí mandan, para desgraza das persoas que só queren xogar, falar, rir, discutir e mesmo, eructar, cos seus veciños.

Ficha e cuestionario

  Promises by eladioanxo

VALS con BASHIR, de Ari Folman e David Polonsky

Vals con Bashir é ao tempo unha película de animación e un cómic (novela gráfica dise agora) realizado coas propias imaxes do filme. Eu fixen ao revés, lin primeiro a banda deseñada e, semanas despois vin a película en DVD.

Trata da memoria, de como agochamos no subconsciente os feitos do pasado que nos fan difícil vivir o presente. E trata da guerra, cando os seres humanos amosamos o peor do nós mesmos. O protagonista (o mesmo director, Ari Folman) reconstrúe a súa actuación como soldado do exército israelí durante a invasión do Líbano en 1982 e a matanza nos campos de refuxiados palestinos de Sabra e Chatila, apoiándose nas testemuñas doutros compañeiros de armas.

Non hai respiro, nada sobra pero tampouco falta. Isto é a guerra, medo, moito medo, sen heroes, só xente derrotada pola indignidade da violencia. Vinte anos despois, comproban que é imposible fuxir do pasado, que os atormenta.

O cómic, editado por Salamandra, é magnífico, pero a película é excepcional. A animación case mecánica, os colores e, sobre todo, a música e o son, que teñen un papel dramático de primeira orde fannos estremecer. É unha obra (ou dúas) auténtica, verdadeira, redonda e á vez chea de matices, directa ao estómago e á cabeza. A guerra convértenos a todos en vítimas, pero para facer a guerra fan falta soldados, uns séntense heroes e outros, como Ari Folman, miran cara atrás con perplexidade e tristura: onde estaba eu durante a matanza?

Os Shministim

Cando recrúa a guerra permanente entre israelís e palestinos cun novo, pero igual de salvaxe, ataque do exército de Israel sobre a poboación de Gaza, debemos recordar aos valentes que se rebelan contra a violencia estrutural. Non todos os israelís son sionistas, nin todos os palestinos son yihadistas. Pero tampouco se pode medir coa mesma vara ao agresor (Israel) que ás vítimas (palestinos). Un mínimo de ecuanimidade na análise do conflito non pode máis que concluír, con todos os matices ou escusas que se queiran, que o principal responsable da situación é o Estado de Israel.

A pesar da imaxe monolítica que se transmite dos israelís na política de man dura fronte aos palestinos, existe unha minoría de valorosos que se opoñen ao uso das armas. Deles case que nunca se fala nos medios, porque non lle interesa nin ao goberno israelí nin aos seus aliados occidentais. Pero coñecelos e difundir as súas ideas e actuacións é unha das maneiras máis eficaces das que dispoñemos para contribuír ao cese da armas, e ao diálogo como solución.

Os Shministim (estudantes de bacharelato en hebreo) son mozos e mozas que foron encarcerados por negarse a facer o servizo militar obrigatorio no exército que ocupa os Territorios Palestinos. Como di Tamar Katz, de 19 anos: "Non estou disposta a converterme nunha das persoas que agarran unha arma apuntando indiscriminadamente a civís de Palestina". Yuval Ophir-Auron pensa que "existe outra maneira, que non é o camiño da guerra. Esta é o camiño do diálogo, do entendemento, da concesión, do perdón, da paz". Pola súa banda Raz Bar-David Varon di que "non nacín para servir coma un soldado que ocupa a outro pobo, e a loita contra a ocupación é miña tamén. É unha loita para a esperanza, para unha realidade que ás veces se sente tan lonxe. Teño unha responsabilidade nesta sociedade. A miña responsabilidade é a de rexeitar a entrada no exército".

Non queren ser cómplices dunha forza de ocupación que condena á poboación árabe a vivir en constante estado de sitio, empobrecidos, sen dereitos, aterrorizados. Os shministim son un exemplo para todos, eles e elas amósannos o camiño da dignidade, a única vía para vivir como seres humanos. Incluso nas situacións máis extremas, hai opción, só temos que abrir os ollos: “Unha vez abres os ollos, a decisión é tan lóxica que non importa o prezo a pagar” (Omer Goldman, de 19 anos, shministim, filla dun destacado membro do servizo secreto israelí, o Mossad)

Esta web (en inglés) recolle firmas para que o goberno israelí libere aos shministim: http://december18th.org/ 

"Esta é unha película urxente por Palestina"

Redacción | @prazapublica

Alberte Pagán presentou antes do verán un filme breve e urxente para denuncia a situación que vive o pobo Palestino. Un filme que recupera a máxima actualidade nestes días, coa poboación de Gaza sometida aos ataques do exército israelí, que xa provocaron máis de cen mortos. As imaxes de Película urgente por Palestina rodáronse en 2011 nos territorios ocupados e contan coa voz de Dionísio Pereira para a narración na súa versión en galego. Como salienta o seu autor, facendo referencia a Chris Marker, esta película é "o contrario á descrición dun combate. É un combate".

Película urgente por Palestina

Esta é umha película urgente
por Palestina,
desde Palestina.
Esta é umha película sem images
porque as images som incapaces de representar a história.

O cinema é mentira.
Esta é a image dumha mentira.
Israel é mentira,
a história é mentira.

Estas som images da história,
images do presente,
história das images.
A política é a história em estado presente.

Que foi da revoluçom palestina?
Isto nom é a descriçom dum combate:
isto é o combate.

Isto é um panfleto sobre o sofrimento cotiá,
esta é história do sofrimento histórico,
sem images,
sem palavras.

Isto é um panfleto pola autodeterminaçom,
polos direitos dos povos,
polo direito ao retorno.

Devo aprender que o futuro é um mundo habitável.
Devo aprender que o futuro é um mundo habitável.

Isto nom é umha película.