sábado, 29 de outubro de 2011

Isabel II e Sexenio Democrático

Isabel II Sexenio

venres, 21 de outubro de 2011

Que os diferenza?

Os presidentes de Francia, Nicolas Sarkozy, Rusia, Dmitry Medvedev, e o de Estados Unidos, Barack Obama, o Secretario Xeral de Nacións Unidas, Ban Ki-moon e o líder de Libia, Muammar Gaddafi, durante a terceira xornada do cume do G-8 en L’Aquila, xullo do 2009

Cando me enterei do asasinato de Gadafi puxen a foto de arriba para denunciar o cinismo e a desvergonza inhumana dos nosos líderes occidentais. O antigo inimigo, despois amigo e desde hai uns meses de novo inimigo foi abatido coma un animal e toda esa camarilla de inmorais celébrano como vulgares mafiosos. Non teñen dignidade. Que os diferenza de Gadafi? Eu non sei explicalo mellor que Reyes Mate no artigo que reproduzo abaixo.

De la justicia al ajusticiamiento
El comunicado de ETA anunciando su adiós a las armas dejó en la penumbra la imagen inquietante de un Gadafi ajusticiado que pone a prueba la humanidad de sus autores y la de los que la contemplamos. Hemos conocido una secuencia grabada por un móvil tembloroso en la que aparecía un hombre malherido al que una turba furiosa le obligaba a dar unos pasos.
En esa secuencia el pueblo tiranizado se convertía en verdugo, al tiempo que hacía del tirano criminal, una víctima. Un criminal, un delincuente, puede ser convertido en víctima, por extraño que parezca, cuando en vez de procesarle conforme a derecho, se le ajusticia.
En español el vocablo justicia significa la noble virtud cardinal y también verdugo, dando a entender con ello lo fácil que la justicia puede derivar en venganza, es decir, en su contrario. Si la lengua encierra esa equivoco es porque la confusión entre justicia y ajusticiamiento abunda en la vida real.
Sobran los ejemplos. Mussolini, capturado por un comando partisano, fue ajusticiado sobre la marcha y su cadáver expuesto en Milán para mayor escarnio cabeza abajo como los suyos habían hecho poco antes con 15 antifascistas.
Las fotos de un Gadafi detenido y escarnecido no auguran nada bueno
Esos gestos no son gratuitos pues contaminan de inmoralidad la nueva política que quieren poner en marcha sus autores aunque estos sean los enterradores de una dictadura y se presenten en la historia con la vitola de resistentes o campeones de la libertad.
Acaba de publicarse en Francia un opúsculo, titulado ¿Venganza?, escrito en noviembre de 1945. Su autor es Robert Antelme, el conocido resistente comunista, deportado en un campo de concentración y autor de La especie humana, uno de los relatos más sobrecogedores de la vida en un Lager. El antiguo resistente y superviviente de la barbarie nazi se vió obligado a denunciar a sus propios correligionarios que aplicaban a los prisioneros alemanes, después de la guerra, las mismas prácticas que los nazis emplearon con ellos.
Antelme no lo podía tolerar porque hacerlo suponía negar los ideales de libertad, dignidad y justicia por los que ellos habían combatido y habían resistido. Si ahora alguien ha vuelto a editar un escrito tan viejo es porque el odio empieza a cegar a las víctimas, echando a perder los valores por los que tanto sufrieron.
Los italianos no se han repuesto del ajusticiamiento a Mussolini. Hoy se discute en Italia como nunca sobre la resistencia, y si casos como este la ponen en entredicho, resulta que al final la moralidad se queda sin sujeto, en tierra de nadie, más allá del fascismo y del antifascismo.
Esas fotos de un Gadafi escarnecido no auguran nada bueno para el futuro de Libia. Ese pueblo en armas que traduce los sufrimientos padecidos bajo la feroz dictadura del coronel Gadafi en odio, trueca los valores de la rebelión por las prácticas criminales contra las que se rebelan.
Al final se ponen al mismo nivel que Gadafi. Harán bien los nuevos poderes en depurar responsabilidades y, si no lo hacen, que intervenga la Corte Penal Internacional. De lo contrario tendremos más de lo mismo.
Reyes Mate es profesor de investigación del CSIC.

sábado, 15 de outubro de 2011

Industrialización e capitalismo

Industrialización e capitalismo                                                                                            

mércores, 12 de outubro de 2011

luns, 10 de outubro de 2011

A crise do Antigo Réxime: Guerra da Independencia e Reinado de Fernando VII

A crise do Antigo Réxime

sábado, 8 de outubro de 2011

Castro, de Reinhard Kleist

Castro é especial para min. Non pola vida do personaxe que retrata, senón por ser o regalo de despedida dos alumn@s e compañeir@s do Club de Lectura As Campaíñas, que tanto boto de menos.
Este é o segundo traballo biográfico de Rheinhard Kleist, despois de I see a darkness sobre o cantante Johnny Cash. A biografía de Fidel non pode ser máis que extraordinaria, desde a toma de conciencia na adolescencia á guerrilla de Sierra Maestra, ata converterse nun ditador puro e duro, lonxe xa do entusiasmo inicial, todo parece inverosímil. Pero aí está, en chándal, agardando a morte sen perder un ápice de autoridade entre os seus (entre os outros, coma min, xa hai tempo que quedou desautorizado).
Carisma, moitísimo carisma, e mais co Che, ao servizo da sacralizada revolución. Todo se xustifica no seu nome, o control da información, o racionamento ou mesmo a execución dos compañeiros de viaxe.
'La revolución no le tiene miedo a nada, y nadie debe tener miedo a la revolución. Nosotros no imponemos a nadie sobre qué debe escribir, pero juzgaremos siempre su obra literaria a través del prisma de la revolución. Lo cual quiere decir, dentro de la revolución, todo... contra ella nada". (pax. 206-207)
Pero non só hai política, senón que tamén se tratan aspectos intímos, como as relacións amorosas. "Para un ego tan grande coma o seu, unha muller non podía ser suficiente. Pero despois de todo, el só está casado coa revolución", di Kleist.
Unha banda deseñada máis que recomendable, moi ben documentada, que -sen contar nada novo- ofrécenos unha biografía entretida e suxestiva, con moita ironía, deste mito dos nosos tempos. É a historia de vida de Fidel, ou o que é o mesmo, a historia de Cuba. Estes son os feitos, narrados polo personaxe do fotógrafo Karl Martens, inspirado nun periodista do New York Times. A nós correspóndenos valorar.

luns, 3 de outubro de 2011

Fotografías de Lewis Hine


Lewis W. Hine (1874-1940) deixou o seu traballo de profesor para denunciar as desigualdades sociais por medio da fotografía. As súas imaxes son fermosas, pero sobre todo póñennos diante da dureza da vida para nenos, inmigrantes e traballadores nunha época de forte crecemento económico, pero non para todos. Pensaba que as súas fotos servirían para 'corrixir erros'.
Fíxose coñecido polas fotografías dos inmigrantes que chegaban á illa de Ellis, en Nova Iork. Recolleu a chegadas dos inmigrantes pero tamén as súas pésimas condicións de vida e de traballo.
En 1906 comezou a fotografar para o National Child Labor Committee (Comité Nacional do Traballo Infantil), captando imaxes de nenos e nenas traballadores nas fábricas, nas minas, nas rúas. Estas imaxes conseguiron que se endureceran as leis protectoras do traballo infantil.
Durante a Primeira Guerra Mundial traballou para a Cruz Vermella e plasmou as condicións de vida dos civís franceses e belgas. Viaxou tamén aos Balcáns onde realizou un traballo sobre nenos.
Nos anos 20 realizou unha serie de fotografías chamadas work portraits (retratos de traballos), nos que o home e a máquina se confunden nun fascinante ensamblaxe ao servizo da produción. Entre elas destacan as realizadas durante a construción do Empire State Building en 1930-31. A deshumanización do traballo, que tan ben reflectiu Chaplin en Tempos Modernos, queda aquí patente, aínda que Hine é quen de preservar sempre a dignidade das persoas ás que fotografía, sen un ápice de morbo.


Poderían facerse hoxe reportaxes similares?
Morreu na miseria