 |
| Festa dun alto funcionario da antiga RDA con espías da Stasi diafrazados das persoas ás que tiñan que espiar (deportistas, artistas, etc.). Simon Menner |
John Fitzgerald Kennedy naceu o 29 de maio de 1917, en Massachusetts. A súa familia era de orixe irlandés. O seu pai, Joseph Kennedy, era embaixador de EEUU en Gran Bretaña xusto antes da Segunda Guerra Mundial e posuía unha das maiores fortunas do país. Estudou nas universidades de Princeton (1935) e Harvard (1936), onde se graduou en Ciencias Politicas.
Durante a II Guerra Mundial serviu na mariña de guerra co grao de tenente de navio. Alí converteuse nun heroe de guerra. A bordo do seu patrulleiro PT109 foi atacado por un patrulleiro xaponés. Permaneceu durante 30 horas no mar, a fin de manter con vida a algúns compañeiros gravemente feridos. Deste xeito agravou unha lesión de costas que sufrira xogando ao futbol americano, e que lle causaría molestias durante toda a súa vida.
No ano 1946 foi elixido deputado polo Partido Democrata e, en 1952, chegou a ser Senador polo estado de Massachusetts.
En novembro 1960 gañou as eleccións como candidato do Partido Democrata. O candidato Republicano era Richard Nixon. En xaneiro tomou posesion do seu cargo e converteuse no primeiro presidente católico e o mais nov de toda a historia de Estados Unidos.
Durante o seu mandato intentou a invasión da Cuba castrista, rematando coa derrota de Bahia Cochinos, en abril de 1961. Un ano máis tarde obrigou a desmantelar as bases de mísiles soviéticas en Cuba, o momento máis quente da Guerra Fría. Tamen realizou unha serie de reformas lexislativas, destacando os dereitos civís e a promoción a postos públicos da minoría negra discriminada.
O 22 de novembro de 1963 foi asasinado en Dallas, mentras ía no seu coche nunha viaxe oficial. Lee Harvey Oswald foi detido, acusado de cometer o atentado. Este último foi á súa vez asasinado por Jack Ruby antes de que puidese testemuñar no xuízo. Hoxe aínda non se sabe quen ordenou o asasinato.
Antón Castroagudín (4ºA)
O 8 de xuño de 1972, poucos anos antes de rematar a Guerra de Vietnam, un avión de Estados Unidos bombardeou con napalm a poboación de Trang Bang. Alí atopábase Kim Phuc coa súa familia. Coa súa roupa en chamas ardendo a 1200º, a nena de nove anos correu fóra da poboación. Nese momento, cando as súas roupas xa foran consumidas, o fotógrafo Nic Ut rexistrou a famosa imaxe. Logo, Nic Ut levaríaa ao hospital. Permaneceu alí durante 14 meses, e foi sometida a 17 operacións de enxertos de pel.
Hoxe en día Pham Thi Kim Phuc, a nena da fotografía, está casada, ten dous fillos, e reside en Canada. Preside a 'Fundación Kim Phuc', dedicada a axudar a nenos vítimas da guerra e é embaixadora para a UNESCO. Viaxa polo mundo para cambiar a mensaxe, como ela mesmo di: “A miña foto é un símbolo da guerra, pero a miña vida é símbolo do amor, a esperanza e o perdón”.
Ernesto Guevara de la Serna naceu o 14 de xuño de 1928 en Arxentina. Foi un revolucionario de América Latina e líder político, e a súa negativa a unirse tanto o capitalismo e o comunismo ortodoxo fixo del un heroe dos novos grupos de esquerdas que xurdiron na década de 1960. O Che, convencido de que a revolución era a única solución para acabar coas inxustizas sociais existentes en América Latina en 1954 foi a México, onde se uniu ao Movemento do 26 de xullo, un grupo de revolucionarios liderado por Fidel Castro. A finais dos anos 1950, participou na guerra de guerrillas lanzada por Castro contra o ditador cubano Fulgencio Batista. Cando Fidel Castro chegou ao poder en 1959, tras o triunfo da Revolución Cubana, Guevara converteuse en ministro de Industria (1961-1965).
A súa inquietude revolucionaria, fíxoo saír de Cuba en segredo, en 1965, e ir ao Congo, onde loitou a prol do movemento revolucionario en curso, convencido de que só unha insurrección armada era eficaz contra o imperialismo. Aliviado das súas posicións no goberno cubano, o Che Guevara volveuse a América Latina en 1966 para iniciar unha revolución a nivel continental. Escolleu Bolivia, pola súa posición estratéxica, como un centro de operacións para a instalación dun grupo guerrilleiro que puidera irradiar a súa influencia para a Arxentina, Chile, Perú, Brasil e Paraguay.
Liderando un pequeno grupo intentou aplicar a súa teoría. Sen embargo, a súa acción non prendeu nas masas bolivianas. Foi delatado polos agricultores locais e caeu nunha emboscada do Exército Boliviano e da CIA, na rexión de Val Grande, onde foi apresado. Fusilárono o 9 de outubro de 1967.
Andrea Correa (4ºA)
 Desde a Revolución Cubana que levou ao poder ao 'galego' Fidel Castro en 1959, o mito castrista instalouse entre a esquerda occidental. Converteuse no modelo a seguir como alternativa ao imperialismo de EE UU no continente americano e, por extensión, no resto do mundo pobre. Eu tamén participei desa fascinación pola Cuba libre e comunista, resistente fronte ao acoso dos malvados ianquis. Durante o curso 1994-95, cando andaba de profesor polas fermosas terras da Pontenova, á beira do Eo, un episodio aparentemente menor fíxome cambiar de opinión. Unha alumna de 3º da ESO mantiña correspondencia cunha rapaza cubana, despois de ter conectado con ela a través dunha revista ‘para adolescentes’. A nai da nena levaba o bar do Instituto e era amiga miña. Comentoume que quería traer a nena cubana a pasar o verán na súa casa, xa que nas cartas lle contaba as moitas penalidades que pasaba. Pediume que mirase o que había que facer para organizar a viaxe. Púxenme en contacto con consulado cubano en Santiago e a resposta foi decepcionante: “De ninguna manera puede salir del país antes de cumplir los 18 años”. Pareceume tan inxusto, tan inhumano, que unha persoa non poida saír libremente do seu país que desde aquela todas as informacións sobre Cuba que antes obviaba ou minusvaloraba, pasaron a un primeiro plano á hora de valorar o réxime castrista. De súpeto, deime de conta de conta do que pasaba, do que significaba vivir en calquera Ditadura, sexa cal sexa o adxectivo que a acompaña: revolucionaria, comunista, antiimperialista ou socialista. Deixei de pechar os ollos, e conceptos como represión, censura, partido único, pena de morte, balseros (documental), disidentes, acadaron o seu verdadeiro sentido. Tiven, e aínda teño, fervorosas discusións con amigos meus. Aos meus argumentos sempre responden co xustificada que foi a revolución fronte a ditadura de Batista, que convertera á illa no prostíbulo de EE UU; ca necesidade de tomar medidas extraordinarias fronte aos intentos de derrocar ao réxime e ao bloqueo impulsados por EE UU; coa comparación entre as condicións de vida dos cubanos (sobre todo no referente á educación e á sanidade) fronte a outros pobos veciños; coa hipocrisía de EE UU e outras potencias occidentais que condenan o Castrismo, pero manteñen excelentes relacións con outros réximes máis execrables (ditaduras americanas, China, Marrocos, Israel...); etc. Teñen razón, todos eses argumentos son certos, pero négome a xustificar en Cuba o que condeno noutros países. Négome a aprobar para os cubanos o que non aceptaría para min. Os dereitos e liberdades son para todos e non debemos caer na realpolitik, no pragmatismo e nas frías análises, que deixan de lado ás persoas fronte aos grandes ideais. O fin xamais debe xustificar os medios, sobre todo cando eses fins se transforman en propaganda ao servizo do poder. Despois de case 50 anos, o Comandante 'ordena' que deixa o poder. Non pode ser moi san para un pobo que os seus gobernantes decidan cando deixan de mandar, sen que os cidadáns teñan nada que dicir, só asentir. O meu desexo é que os cubanos poidan no futuro establecer unha sociedade máis xusta, na que non caiban nin as ditaduras mesiánicas, nin o capitalismo salvaxe de Miami, e así Cuba se converta no auténtico mito dos que cremos que a utopía comunista pode ser unha realidade. |
