O 30 de abril de 1976, terceiro ano da ditadura de Pinochet en Chile, Ana González e seu marido, Manuel Recabarren, teméronse o peor cando dous dos seus fillos, Luis Emilio e Manuel Guillermo, así como á muller embarazada de Luis, Nalvia, non chegaran á casa despois do traballo a noite anterior. Mentres Ana coidaba dun neto, Manuel buscou a seus fillos.
Ana non volveu ver aos seus fillos, nin a súa nora, nin ao seu marido. Tampouco soubo nada do que lles pasara. Os catro forman parte dos ‘desaparecidos’ polo réxime de Pinochet.
Ana adicou o resto da súa vida a buscar respostas sobre o que lle pasara a súa familia e aos outras 3.000 persoas desaparecidas durante a ditadura de Pinochet (1973-1990). Participou en folgas de fame, manifestacións, escribiu aos xuíces e ás autoridades... Sempre coas fotografías dos seus seres queridos colgadas do pescozo.
A súa loita foi moi importante para romper a indiferenza da sociedade chilena que non se vira afectada pola violencia: “Nunca pensaron que unha muller, unha ama de casa que non sabía nada, nin sequera onde estaban os tribunais, se levantaría en armas”, di Ana.
O ano pasado a súa imaxe formou parte dunha campaña gobernamental para relacionar as mostras de ADN dos familiares cos restos diseminados de supostas vítimas do terror: “Hoxe segue habendo moitos osos que se teñen que identificar para que un días as familias poidan chorar as súas perdas”, explica Ana. A campaña dicía: ‘Vivís en nosotros, os llevamos en la sangre’.
Para José Manuel Vivanco, director de Human Rigths Watch en América “Ana representa a voz de alguén sen odio. Fala do seu caso de dos dereitos humanos en Chile dunha forma calmada e serea”.
Ana González segue activa os seus 84 anos: “Como poden pedirnos que nos esquezamos e pasemos páxina cando as consecuencias para familiar e xeracións enteiras foron terribles”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario