Fotos antigas das familias do alumnado

Fotos Familiares hacer alumnado de 1º de Bacharelato da materia de Hª Contemporánea, no IES Antón Losada da Estrada. Recollidas polo Departamento de Xª e Hª o curso 2015-16, e expostas no centro.

  Fotos Antigas, 2015-16 by eladioanxo on Scribd

A imaxe do exilio

A IMAXE DO EXILIOJoaquín tomou o camiño do exilio cando as tropas franquistas entraban en Cataluña, Barcelona caeu o 26...

Posted by Joaquín Balboa e Antonio Pérez, de Monterrei a Mauthausen on Mércores, 17 de Xuño de 2015

TEMPO DE ENTROIDO

Foto da Asociación Cultural Alto Támega de principios do s. XX, en Laza.

Pedro Brey Guerra, o fotógrafo da xente

Pedro Brey Guerra (1889-1967) foi un mestre de escola nas parroquias de Arnois e Oca, no concello da Estrada. Afeccionado á fotografía, deixounos unha fermosa e evocadora galería de persoas e paisaxes, un retrato da vida rural nas décadas anteriores á Guerra Civil. Imaxinar a vida (dura coma os seus rostros) dos veciños que posaron para a cámara de Pedro Brey constitúe unha auténtica e creativa lección sobre o noso pasado, sobre a nosa identidade.

Os boletíns de inspección da época dan información precisa das condicións de traballo de Pedro Brey. Así, nunha visita ordinaria efectuada en 1921, cando levaba cinco anos exercendo na escola de Arnois, o inspector anota:O ensino encontrase en estado satisfactorio, aínda que dificulte moito o labor do mestre o excesivo número de alumnos e as pésimas condicións do local... Inservible para o obxecto, mal iluminado e con mala ventilación, sen patios de recreo, nin lavabos, nin retretes, cunha soa dependencia de 8,5 por 3,5 por 2,15 metros. Cun presuposto total de 2.750 pesetas ao ano, incluído o soldo do mestre. Cun número total de 130 alumnos matriculados, sistema mixto, de idades entre 8 a 12 anos; que teñen que percorrer camiñando, desde a súa casa á. escola, até 4 km de distancia, e que asisten irregularmente a clase porque axudan nos labores do campo. E 28 alumnos de entre 14 e 31 anos, labradores de profesión predominante. Escola situada nun val, na estrada de Ourense a Santiago. Zona de industria e comercio moi escaso, e bastante emigración.

(texto do libro 'Pedro Brey, a parroquia retratada', editado polo CGAI)

Botádelle unha ollada ás fotos na páxina de abaixo, paga a pena.
http://www.tabeirosmontes.com/pedro-brey-guerra.html

'Hogar de los sin hogar' recuerda la vida miserable de los pobres en el Londres victoriano

• Una exposición quiere remover el encanto de la era victoriana recreando la dramática realidad de la vida cotidiana de los desfavorecidos y explotados.
• Al menos 30.000 niños, 'sucios, desnutridos y semidesnudos', vivían en las calles de la capital mientras la riqueza de la Revolución Industrial beneficiaba a la burguesía.
• A mediados del siglo XIX la ciudad no tenía red de saneamiento, las calles eran inmundas y sólo una minoría de los pobres tenía techo en tugurios sobrepoblados.

JOSE ÁNGEL GONZÁLEZ. 10.01.2015. 20 minutos

Un penique por pasar a noite nun banco, Londres 1900

"Solemos imaginarnos la Era Victoriana como un periodo familiar, una época de estabilidad y desentendimiento del mundo circundante. Ese era precisamente el ideal para los victorianos, pero para un enorme número de londinenses la realidad era muy diferente". Este sucinto prólogo señala a las claras la intención de la exposición Homes of the Homeless: Seeking Shelter in Victorian London (Hogar de los sin hogar: buscando refugio en el Londres victoriano), una muestra que desea remover el encanto nostálgico con el que se recuerda y añora en el Reino Unido el largo reinado de Victoria I, entre 1837 y 1901.

La muestra, organizada por el Geffrye, el único museo de la capital dedicado al hogar y a la forma y condiciones en que las personas han vivido y viven, desea contar la historia del "otro Londres" victoriano, una ciudad adusta donde la miseria y la crueldad eran cotidianas y visibles y un sistema de explotación salvaje del ser humano —niños incluidos— era consentido para mantener los logros en ascenso en lo político, cultural, científico, artístico, industrial y económico. La exposición, que se celebrará entre el 24 de marzo y el 12 de julio, muestra cómo vivían —el verbo debe ser leído en tono perverso o irónico— quienes edificaban aquel milagro.

Trabajo infantil, prostitución, crimen...

Frente a la realidad visible de la bonanza del reinado de la cautivadora soberana —amante de las artes, practicante de la fotografía, promotora del esteticismo, querida por el pueblo...—, la era victoriana reunía las condiciones de próspera y obscura: el orgullo nacional británico alcanzaba cotas muy altas y, al tiempo, el trabajo infantil, la prostitución y los abusos estaban enquistados y sostenían el sistema, basado en una supuesta moral rígida e inquebrantable. Del lado negro de la realidad emergieron los crímenes de Jack el Destripador en 1888, la miseria narrada en las novelas de Charles Dickens o el romanticismo oscuro de las hermanas Brontë.

Homes en camas-cadaleito do Exército de Salvación

"Decenas de miles de personas vivían en lodging houses [inquilinatos con grandes dormitorios comunes] que ofrecían una cama a veces compartida con desconocidos. Había un incontable número de otras personas que ni siquiera disponían de los peniques para pagar estos alojamientos y debían dormir en los mismos talleres donde trabajaban", los workhouses, cuyos dueños, que eran a la vez patronos, también cobraban por la pensión, añaden los organizadores de Homes of the Homeless.

Las aguas con deposiciones y orines, en las calles

A mediados del siglo XIX Londres ofrecía todas las vanidades de la cultura, los espectáculos y el esparcimiento, pero la ciudad no tenía red de saneamiento y las aguas sucias con deposiciones y orines terminaban en las calles inmundas. Al menos 30.000 niños, "sucios, desnutridos y semidesnudos", vivían en las calles de la capital mientras la riqueza de la Revolución Industrial beneficiaba a los privilegiados. La prostitución y la delincuencia eran crecientes y las condiciones de vida en la ciudad hacían palpable de un modo grosero la brecha social.

El periodista Henry Mayhew describió la situación como "una desgracia nacional" en 1849, cuando publicó una serie de artículos sobre la "miseria, ignorancia y vicio" que convivían con la "inmensa riqueza y los grandes conocimientos" de la ciudad. El esplendor victoriano vivía puerta con puerta con muertes por desnutrición de niños que sólo ganaban lo suficiente para pagar una corteza de pan trabajando como deshollinadores, en telares o como limpiabotas.

'Espantarían a cualquier observador contemporáneo'

La exposición muestra mediante cuadros, fotos, documentos, publicaciones y objetos los lugares habitados por los desheredados sociales. Se exhiben testimonios escritos de personas que residieron en workhouses y trataron de organizarse para hacer frente a las injusticias, se describe como muchos barrios obreros fueron demolidos para construir nuevas estaciones de ferrocarril o dar paso a las vías, empujando a ingentes cantidades de personas a mudarse a lodging houses, cuyo abandono y suciedad "espantarían a cualquier observador contemporáneo".

Una sección final de la exposición está dedicada a la organización New Horizon Youth Centre, que se dedica a ofrecer soluciones para jóvenes que son vulnerables o están en riesgo de quedarse en la calle y tener que vivir sin techo.

Marina Ginestà, icona da Guerra Civil

Faleceu Marina Ginestá, cuxa foto de 1936, cando tiña 17 anos, se converteu nunha icona da Guerra Civil. A foto tirouna Juan Guzmán na terraza do Hotel Colón de Barcelona, convertido en sede das Juventudes Socialistas Unificadas.

A foto simboliza o orgullo da resistencia fronte ao levantamento franquista e do protagonismo das mulleres na mesma. Con uniforme de miliciana, cun fusil que nunca volveu coller nas súas mans e coa mirada limpa e decidida. Ao fondo, a cidade na que os traballadores socialistas e anarquistas ensaiaban a utopía revolucionaria, desaparecendo os traxes e sombreiros símbolos da burguesía.

Marina traballou en distintos medios republicanos durante a guerra: “Eramos periodistas e o noso obxectivo era que non decaera a moral, difundiamos a consigna de Negrín ‘con pan ou sen pan resistir’. E criámolo”. Había que manter viva a ilusión da vitoria cando a derrota xa semellaba inevitable.

A caída de Cataluña obrigouna a exiliarse en Francia, perdendo ao seu noivo no paso dos Perineos. Cando os nazis ocuparon Francia colleu un barco para a República Dominicana, desde onde tivo que volver fuxir, perseguida por Trujillo, en 1946. Nos anos sesenta regresou a Barcelona e desde hai corenta anos residía en París.

Da foto comentou: "Din que na foto do Colón teño una mirada arrebatadora. É posible, porque conviviamos coa mística da revolución do proletariado e as imaxes de Hollywood, de Greta Garbo e Gary Cooper".

Extraordinarias fotografías da Primeira Guerra Mundial

Dous audiovisuais da Casa de la Imagen (Logroño) a partir dun arquivo de máis de 500 negativos estereoscópicos dun anónimo oficial do exército francés durante a I Guerra Mundial. As imaxes das paisaxes bélicas, dos oficiais e dos soldados percorren os campos do Somme, Arras, Ypres e Flandes, entre 1916 e 1918. Un documento de primeira orde sobre as miserias e avatares da guerra.

O primeiro vídeo está feito para dar unha idea de como funcionan as imaxes estereoscópicas. A técnica consistía nun cámara con dous obxectivos e un disparador. A imaxe que se obtiña era dobre e correspondía unha a cada ollo. As dúas quedaban recollidas nunha placa de cristal, o negativo. Cando a información chegaba ao cerebro creaba a sensación de profundidade.

O segundo vídeo está formado coas fotografías que formaron parte da exposición Bélica (2007), unha mínima parte da colección.

O arquivo foi adquirido en Tánxer no 2003 e catalogado e restaurado para a exposición que se vai celebrar no 2014, centenario do inicio da Gran Guerra.

3D World War I from Casa de la Imagen on Vimeo.

BÉLICA (I Guerra Mundial) from Casa de la Imagen on Vimeo.

Lendo en Dandora, Nairobi (Quenia), abril 2012. Micah Albert

Encántame esta foto. Unha muller que sobrevive aproveitando o lixo do vertedoiro de Dandora fai un descanso ollando unha revista. Concentrada, relaxada... nun contexto sucio e triste, pero que mesmo semella bonito na imaxe.

O poder curativo da lectura, unha pócima máxica para sandar as penas que todos levamos dentro. O repouso, a calma.

E a nosa lectora... lerá palabras e imaxes, ou só as imaxes? como será a súa vida? que fará coa revista? poderá conseguir máis lecturas? na biblioteca? 

GERDA TARO: OUTRA MULLER NA SOMBRA

Gerda Taro, Robert Capa 1937

Gerda Taro naceu en Stuttgart en 1910, co nome de Gerta Pohorylle, de familia xudía. O triunfo do nazismo nas eleccións de 1933 provocou a súa fuxida de Alemaña, refuxiándose en París, onde se integrou en ambientes intelectuais de esquerdas. No ano 1934 coñeceu a André Friedman — máis adiante Robert Capa—, iniciando unha relación persoal e profesional. En 1936 decidiron cambiar os seus nomes.

A parella adícouse á fotografía. En agosto de 1936 viaxaron a Barcelona, pouco despois do levantamento militar, e cubriron a Guerra Civil fotografando os mesmas situacións e lugares. Durante moito tempo as fotos dos dous se publicaron e venderon baixo a sinatura común de ‘Capa’. A partir de 1937 fixo reportaxes pola súa conta e o sinatura pasou a ser ‘Capa & Taro’, ata chegar a ser só ‘Taro’.

Fotografou os cambios que se produciron na sociedade barcelonesa durante a guerra, os milicianos, os nenos xogando entre as barricadas, as milicianas adestrándose na praia (foto de abaixo); os campesiños preto da fronte de Aragón; a fuxida da poboación no sur; o asedio de Madrid e a vida nas trincheiras; a batalla de Guadalajara (na foto da dereita); as vítimas da guerra nun hospital de Valencia e os orfos de Madrid; e os combates na ofensiva de Brunete onde atopou a morte aos 27 anos o 1 de agosto de 1937.

A súa carreira como fotógrafa só durou un ano e quedou ensombrecida pola figura da súa parella persoal e profesional: o gran reporteiro Robert Capa. O feito de fose unha muller atractiva (en todas partes de resaltaba que era unha “pequena e fermosa muller”) e as circunstancias da súa morte (a primeira reporteira morta en primeira liña de fogo) contribuíron a resaltas o anecdótico fronte ao valor da súa obra. Despois da II Guerra Mundial moitas das súas fotos foron atribuídas a Capa, ou esquecidas.

As súas fotos foron cada vez máis arriscadas, ‘desde dentro, como dicía Capa. O perigo que corría debíase ao desexo de reporteira de conseguir as mellores e máis ousadas imaxes, pero tamén era a mostra da súa militancia antifascista, sentindo a loita da República como propia. As súas fotos son un manifesto, unha toma de posición. Como di o autor da súa biografía titulada La sombra de una fotógrafa, François Maspero “...todo nela é política. A súa vida, o seu comportamento, as súas fotos. Política no sentido máis amplo e máis xusto, que é sentirse concernida polo seu tempo. De vivirse como suxeito e non só como obxecto. Suxeito da Historia e suxeito da súa propia historia”.

A súa figura é un exemplo de como a historia das mulleres ten sido ocultada. O único que importaba de Gera era que vivira e traballara cun home famoso, o seu atractivo físico e a traxedia da súa morte.

Carrillo, protagonista da Historia recente de España

Máis información: http://www.fideus.com/biografiesC%20-%20carrillo.htm; http://www.publico.es/442522/muere-santiago-carrillo-a-los-97-anos

Fraga e Carrillo no aniversario do 23-F (2011)

Carrillo, líder do PCE, entre os firmantes dos Pactos da Moncloa (1977)

Carrillo entre os outros dous líderes eurocomunistas, Berlinguer e Marchais (1977)

Teodulfo Lagunero e Carrillo coa perruca coa que entrou cladestinamente en España (1976)

Carrillo, nomeado Secretario Xeral do PCE no VI Congreso celebrado en Praga (1960)

Carrillo no congreso do Partido Socialista Unificado de Alemaña (1963)

Comité Central do PCE no exilio (1945)

Carrillo, á esquerda, nun mitin do PCE durante a Guerra Civil

Carrillo, secretario xeral das Juventudes Socialistas na manifestación
do 1º de maio de 1936 (o segundo pola esquerda, a carón de Largo Caballero)

NYC, maNY faCes, maNY plaCes, de Niti Laíño

Esta fin de semana puiden por fin ver a exposición de fotos do meu compañeiro Niti no Centro Sociocultural do Ensanche de Santiago (ata o 30 de xaneiro, en febreiro estará no Centro de Vite). A exposición está formada por 35 fotografías en branco e negro tiradas en Nova York no ano 2009.

As fotos, dunha indubidable calidade, amosan unha cidade moi distinta á tópica, á turística, trazando un percorrido polo cotiá, pola vida diaria dunha xente inconsciente de formar parte do 'centro do mundo'. Esta capacidade do fotógrafo para fuxir da mirada vacua do turista (unha das pestes dos nosos tempos), para ser quen de descubrir a esencia da cidade, de calquera cidade, que reside nos detalles das súas rúas e nas miradas dos seus habitantes é para min o gran logro da súa obra. As fotos de Harlem son realmente extraordinarias, suxerintes e cheas de sensibilidade, obríganos a deternos e contemplalas devagar.

Unha exposición máis que recomendable, un pracer estético e unha auténtica viaxe sentimental á verdadeira cidade.

Fotografías de Lewis Hine

Lewis W. Hine (1874-1940) deixou o seu traballo de profesor para denunciar as desigualdades sociais por medio da fotografía. As súas imaxes son fermosas, pero sobre todo póñennos diante da dureza da vida para nenos, inmigrantes e traballadores nunha época de forte crecemento económico, pero non para todos. Pensaba que as súas fotos servirían para 'corrixir erros'.

Fíxose coñecido polas fotografías dos inmigrantes que chegaban á illa de Ellis, en Nova Iork. Recolleu a chegadas dos inmigrantes pero tamén as súas pésimas condicións de vida e de traballo.

En 1906 comezou a fotografar para o National Child Labor Committee (Comité Nacional do Traballo Infantil), captando imaxes de nenos e nenas traballadores nas fábricas, nas minas, nas rúas. Estas imaxes conseguiron que se endureceran as leis protectoras do traballo infantil.

Durante a Primeira Guerra Mundial traballou para a Cruz Vermella e plasmou as condicións de vida dos civís franceses e belgas. Viaxou tamén aos Balcáns onde realizou un traballo sobre nenos.

Nos anos 20 realizou unha serie de fotografías chamadas work portraits (retratos de traballos), nos que o home e a máquina se confunden nun fascinante ensamblaxe ao servizo da produción. Entre elas destacan as realizadas durante a construción do Empire State Building en 1930-31. A deshumanización do traballo, que tan ben reflectiu Chaplin en Tempos Modernos, queda aquí patente, aínda que Hine é quen de preservar sempre a dignidade das persoas ás que fotografía, sen un ápice de morbo.

Open publication - Free publishing - More fotografias

Poderían facerse hoxe reportaxes similares?

Morreu na miseria