O sistema urbano (Xeografía de España 2º de Bacharelato)

O Sistema Urbano by eladioanxo

Unidades de Xeografía de España: Galicia e Problemas medioambientais

   TEMAS 5 e 6

Xeografía de España 2º de bacharelato: Augas e Vexetación

   TEMAS 3 e 4

Queda alguén aí? de Rafa Cid

-->

Do antigo Caladiños

O documental "Queda alguén aí?" de Rafa Cid (2007) describe a vida (pouca) que queda na aldea do Pedroso (Concello do Riós), como exemplo do que está a ocorrer en amplas rexións do interior de Galicia: a despoboación extrema do rural.

Alí queda pouca xente e a maioría na terceira ou cuarta idade. Os máis novos ou están na emigración (Barcelona, Bilbao...) ou se teñen ido a vivir a vila de Verín.

Dada a súa idade, para a maioría dos habitantes do Pedroso a morte é unha constante na súa vida, e por iso deciden gastar o diñeiro 'dos piñeiros' na construción dun tanatorio do máis luxoso.

Máis alá da crítica fácil a esa decisión dos vellos (lembremos o malgasto da Cidade da -in- Cultura), para min o gran acerto do documental, tal e como xa conseguíu o autor no seu primeiro e extraordinario filme, "Carrilanos", é a naturalidade coa que consegue captar aos personaxes. Pódenche caer máis ou menos simpáticos, pero son auténticos dos pés á cabeza. A través das palabras e xestos de cada un deles podemos albiscar toda a súa vida, mesmo a vida futura. Para nós non sería difícil describir a vida de Pedroso hai 20 ou 40 anos, temos toda a información. Por desgraza, tampouco nos resulta complicado adiviñar a vida de Pedroso dentro de 10 ou 20 anos.

A morte das aldeas, tal e como tradicionalmente se entenden, ligadas ás actividades agrarias, antóllase inevitable. As propostas alternativas non deixan de ser iso, alternativas, e as aldeas máis afastadas dos núcleos urbanos, aínda que nos doa, irán desaparecendo. Que outro investimento máis rendible co tanatorio se pode facer no Pedroso? por que teñen que renunciar eles aos seus caprichos se os que teñen que administrar o diñeiro público non o fan? Podemos debatelo.

Eu quédome coas seguintes secuencias e persoeiros: a entrada no local social coa súa particular 'decoración', arriba e abaixo; os asentos de autobús; a alegría da rehabilitación do labrego mozo; o maxistral 'conta contos' da Santa Compaña, os coches abandonados, a misa e...sobre todo, o avó, que nos dá unha verdadeira lección da vida e a morte. Agardamos que o director siga facendo documentais, necesitámolos para entendernos.

Queda alguén aí (Rafael Cid, 2007) por probadoree

Xeografía de España 2º de bacharelato: Diversidade climática

TEMA 2 Diversidade climática by eladioanxo

Xeografía de España, 2º de bacharelato: A poboación española

  A poboación.pdf by eladioanxo

Xeografía de España, 2º Bac.: Diversidade xeolóxica e morfolóxica

  TEMA 1 Diversidade xeolóxica e morfolóxica.pdf by eladioanxo

Crónica da viaxe a Ourense co Proxecto Terra

Sheila Carbia (3ºA)

(...) Chegamos á estación do tren de Ourense, onde recollemos ás guías (Uxía e Eva). No autobús Uxía comezou falando das pontes e dalgúns edificios que iamos deixando atrás, da súa historia e das funcións que desempeñaban.

Baixamos do autocar na Alameda (sitio xa coñecido dunha viaxe cos Retelladores). Dividímonos en dous grupos. No meu grupo a guía foi Eva. Comezou explicándonos o significado de Ourense, a localización da Alameda, da Praza de Abastos e... diversas cousas máis.

Baixamos andando ata as Burgas. Alí, a auga mana dende as profundidades arrastrando minerais moi beneficiosos para a saúde. A seu carón hai unha piscina con auga termal.

Camiñamos polo casco histórico, paseando polas rúas, comentando casas, edificios, prazas... Chamoume (creo que a todos, non só a min) a atención unha casiña agochada nun rueiro sen saída.Gardaba a harmonía das casas antigas, engadindo cores vistosas e flores, facéndoa máis colorida, máis alegre. Comentamos, tamén, as estruturas, materiais e formas de igrexas, pazos e fontes.

Arredor das 12:30 subimos de novo no autobús, facendo a vista panorámica de Ourense. Observamos os edificios do Campus Universitario de Ourense que, como insistiron en recalcar, é unha universidade que segue o modelo europeo., é dicir, que se integra na cidade.

Chegamos ao Parque Empresarial de Pereiro de Aguiar, onde visitamos a fábrica Sociedad Textil Lonia. A min, persoalmente, pareceume un sitio horroroso. Nunca me gustou ver 'bunkers' de xente traballando, nin tráilers saíndo e entrando das naves, nin nada do que hai alí. Non é por criticar, só é unha opinión persoal.

O exterior non me sorprendeu. Gris, sen vida, como se houbese tristura no seu entorno. A pesares de que me gustan a cultura e o estilo xaponés, eses xardíns zen non  me gustaron. Para min son como anacos de chapapote branco fóra de lugar. Quizais lles leve tempo coidalos, pero...

Cando entramos, por diante de nós vimos pasar a moita xente: uns de bata branca e zapatillas, outras con tacóns e zapatos finos...

Unha amable guía ensinounos as distintas partes da fábrica: o centro de corte, de costura, preparación e distribución. Un vestido lila non deixaba de pasar polos carrís do teito. Pero eu fixeime sobre todo nas traballadoras (a gran maioría eran mulleres). En naves sen ventás, como nun cárcere, todas as mulleres serias, ningunha contenta... Concentradas na súa monótona labor para cobrar a fin de mes. Houbo xente que se fixou nos bolsos de CH, eu preferín fixarme na maneira de traballar. Porque, sinceramente, a quen lle gustaría traballar alí?

Enervoume o malgasto que se fai en cousas inútiles, como a fibela dun bolso, bañada en ouro de 24 quilates. Hai tantas tonterías alí que case me dá a risa: a quen lle fai falta unha funda para goma de mascar?, que can precisa un comedeiro de CH?

Cando saímos da fábrica era xa hora de comer. Despedímonos das guías e continuamos camiños cara as termas de Outariz. Os profesores deixáronos sós nas pozas, comemos e despois cambiámonos para gozar da auga quente. Que boa estaba a auga!!! Fomos probando as pozas, pero eu na de 50º e na de auga fría non me metín. As que realmente molaban eran as quentes e máis cando comezou a chuviscar. Foi tan pracenteiro sentir o frío na cara e o calor no corpo!!! Ás 16:15 saímos das pozas e dirixímonos ao bus para volver ao Losada.

Foi unha excursión... RELAXANTE

Isto é vida?

Esta é a viñeta coa que remata (de forma apoteótica) A Mansión dos Pampín, o extraordinario cómic que Miguel Anxo Prado creou para o Proxecto Terra, un referente educativo en Galicia, un exemplo de como integrar a escola co medio, de como facer da educación unha ferramenta para mellorar a nosa paisaxe, a nosa sociedade.

Como case todos os anos, despois de traballar na aula de 3º da ESO a Unidade de Arquitectura Popular, limos a banda deseñada e contestamos a un cuestionario. As peripecias de Concha e Indalecio no mundo da propiedade inmobiliaria dan para moito máis que analizar as nosas degradadas paisaxes rurais e urbanas (cravadas polo autor). No centro desas paisaxes estamos nós, desleixados da nosa identidade, alienados polas modas, vítimas da ambición e das aparencias. Incapaces de valorar o noso entorno criticamente, sometidos á rutina máis vulgar, semella que somos incapaces de construír unha sociedade do benestar (tan de actualidade hoxe, por desgraza) na que o entorno ten un papel central (pracer paras os nosos sentidos, harmonía coa natureza). Os Pampín son unha ventá aberta a todas estas cuestións que moitas veces nin nos formulamos, das persoas e da paisaxe, das relacións humanas, dos gustos e dos prexuízos, da realidade e dos soños, de pais e fillos... E, por suposto, é un cómic do máis entretido. Aprendemos e divertímonos, que máis se pode pedir!!!

Traballar na aula co Proxecto Terra é un privilexio para un profesor, porque podes comprobar como poucas veces, como ese alumnado que tantas veces consideramos pasota, desmotivado, semella que esperta do letargo e comeza a discutir con fervor sobre as casas que lle gustan ou non, sobre as alturas e as colores, sobre o respecto a natureza, sobre as necesidades e os luxos, sobre tradición e modernidade... En definitiva, conseguimos unhas clases vivas que nos fan pensar co noso traballo ter sentido.

Este curso pensei que estaría ben incorporar algunhas das opinións do meu alumnado a este blog, tomando como referencia a viñeta final.

Esta imaxe amósame o pouco gusto que ten a xente elixindo as suas vacacións. Unhas boas vacacións non son estar nun sitio ateigado de xente onde non te poidas mover, é indignante que o q pensemos dunhas vacacións perfectas sexa estar metidos nunha praia sen case poder moverte cando hai cantidade de sitios turísticos moito mellores e bastante máis impresionantes. Eu antes de ir a unha praia así, iríame visitar cidades turísticas e máis interesantes. (N.)

É un sitio moi concurrido, quizais con demasiada xente. Un lugar no que non tes moita intimidade e con tanta xente un pouco agobiante... Os edificios estan moi cerca do mar o que pode supoñer un problema, é dicir que aproveitan demasiado o terreo. Unhas vacacións suponse que son para relaxarse e estar tranquilo e nun lugar asi sería imposible. Se fora eu iría a un lugar máis tranquilo e con máis natureza porque un sitio así a verdade é que me deprime un pouco. Bueno pero cada un é cada un. (S.)

Nesta viñeta represéntase o pouco gusto que hai para escoller unhas vacacións. Para o meu gusto nesta praia había moita xente. Eu preferiría unhas vacacións máis tranquilas. (A.)

Parece un sitio agobiante, sen contar os altos edificios que o presiden ó pé da praia. Estou en contra da frase de Indalecio, pois paréceme que ese sitio non é tan fabuloso, e pola contra, como di a muller, penso que era mellor (e máis barato) buscar unha casiña de turismo rural nunha vila, ou ir de acampada. Definitivamente, con esa frase non describiría ese lugar. Quizais fose mellor: Ai, Concha, que afogo entre a multitude! (S.)

É unha praia ateigada de xente un día de verán, ao seu redor hai novas construcións, edificios moi altos. Penso que deberían ser máis baixos, como moito de tres ou catro plantas de altura, xa que se hai edifios detrás sacaríanlle as vistas, ou ainda os farían máis altos. O comentario de Indalecio é o seguinte ''Ai Concha, isto é vida''. Para el estar rodeado de xente é unha satisfación, para o meu punto de vista é agobiante. Eu non sería capaz de pasalo ben nunha viaxe coa familia na que das un paso e molestas ó do lado, escoitas os gritos dos rapaces, as conversas de todos os do redor... Unhas vacacións deberían ser tranquilas, nun lugar que transmita pracer, para iso hoxe en día o mellor lugar é o rural pois case ninguén vive en aldeas e cada vez estan máis despoboadas. (Sh.)

Na viñeta vese xente moi apelotonada na praia, e o comentario que fai Indalecio paréceme moi desagradable, xa que él nesas vacacións non fixo nada, mandoullo facer todo á súa muller. O sitio que elixiron pra facer esas vacacións paréceme bonito pero é un lugar no que hai moita xente, parece que non hai outra praia nese lugar e iso dálle mala reputación. (V.)

Nesa praia non hai intimidade, nin tranquilidade pois esta ateigada de xente. Unhas boas vacacións necesitan un pouco de harmonía. Eu non diría o mesmo que dixo Indalecio, pois estar rodeada de moreas de persoas que non coñeces non me resultaría moi agradable, eu preferiría pasar unhas vacacións máis tranquilas. As vacacións xa son para descansar e relaxarse e penso que nun ambiente asi non me poderia relaxar e ainda me agobiaría moito máis. (An.)

Pareceume bonita a viñeta, gústame que a xente desfrute dos dias de sol, con moita xente ademais. (U.)

A xente esta moi apretada e non se está cómodo. A min persoalmente non me gustaría estar nunha praia coa xente tan apretuxada, prefiro estar sen moita xente ao meu arredor....Tomar o sol tranquila e que ninguén me moleste, xa que se hai moita xente ao meu arredor agóbiome moito. (M.)

Iso non é vida. Que os edificios de 15 plantas ocupen a zona de praia, que centos de persoas estean amoredas en praias, non é vida. A Destrución de montes e ecosistemas pra deixar paso á paisaxe urbana non trae beneficio á terra, tan só trae beneficio económico a unha minoria (os políticos,banqueiros e construtores). A vida é monte e praia, é natureza. O tipo de futuro que se nos oferta é a destrución da paisaxe. Hai que pensar nun modo de convivencia coa natureza e non na sua destrución. (Al.)


Non estou para nada de acordo con estas palabras, e mais aínda se fitamos detidamente a imaxe coa que estas están relacionadas. Destacan considerablemente, nesta viñeta, as edificacións, que non gardan para nada proporcionalidade entre elas, unhas son moi elevadas, outras relativamente baixas... E non só iso, se non que os edificios están tan preto da praia, que só os separa dela unha estrada (Cousa que tampouco vexo normal, posto que por ela están a circular unha cantidade elevada de vehículos,e desta forma,eu penso que non hai maneira de relaxarse na praia). Fóra diso tamén existe outro inconvinte, a xente. Non quero dicir que haxa que estar nunha praia baleira, pero o que tampouco vexo normal é elixir este lugar para pasar as vacacións familiares, sen ningunha clase de intimidade. O que quero dicir, para rematar, é que eu conservaría a "mansión" en Antelo para as vacacións e quedaríame co piso, anque fose un pouco maís lonxe da cidade. Que total por 12 metros cadrados máis... E así non salirían tan ben parados, o alcalde e o construtor. (P.)

Todos somos emigrantes

Open publication - Free publishing - More xeografia

Destrucción a toda costa

Este breve vídeo forma parte do 10ª edición do informe 'Destrucción a Toda Costa' de Greenpeace, no que se analiza a última década de destrución do litoral. Unha desfeita que tamén afecta gravemente á costa galega.

Magán, por Laura Caeiro (3ºA)

Magán

View more presentations from ferrocouselo.

A casa, de onte a hoxe

Este é un traballo realizado polo alumnado de 3º da ESO do noso Colexio, dentro da materia de Ciencias Sociais, para participar no 2º Certame Xentes, Espazos e Lugares convocado polo Proxectoterra e o periódico Xornal de Galicia. O tema escollido foi a evolución da casa rural e dos seus espazos interiores. A información tirouse das entrevistas que cada alumna e alumno lle fixo aos seus avós e pais.

A Casa, De Onte a Hoxe

Mesego e Zoo, por Aitor Campos e David Castro (3º ESO)

Mesego E Zoo

View more presentations from ferrocouselo.

Somos auga, por Samer Abdulkader (3º ESO)

A Patela e O Pazo, por Sámer Abdulkader Sande (3ºA)

Continuando co traballo feito pola alumnado de 3º da ESO durante o curso pasado, na primeira avaliación seguimos percorrendo as distintas aldeas de Cuntis, intentando completar o mapa dos lugares do Concello a través dos propios ollos dos que ocupan eses espazos, os alumnos e alumnas. Aquí podedes consultar a proposta e as presentacións realizadas o pasado curso, que se presentaron ao concurso Xentes, Espazos e Lugares convocado polo Xornal e o Proxecto Terra.

A Patela E O Pazo, por Sámer Abdulkader Sande

View more presentations from ferrocouselo.