El laberinto marroquí

Magnífico documental sobre a 'colonización' española do Rif, que rematou coa participación de marroquíes (Regulares) na Guerra Civil no bando fascista. Un proceso fundamental na historia contemporánea de España, que merece un coñecemento maior por parte da poboación.

A través de testemuños directos e da opinión de historiadores o documental transpórtanos por esta historia cruel, violenta. Como di o propio director: "Es una historia de muerte, una historia de sangre. Allí iban a morir los hijos de las familias trabajadoras. Pobres que iban a matar pobres." Coma sempre.

EL LABERINTO MARROQUÍ [doc. completo] from Intermedia Producciones on Vimeo.

O xenocidio dos pigmeos

Comezando a ler o último libro de Fontana, Por el bien del imperio, atopei unha referencia ao xenocidio dos pigmeos bambuti no Congo e quixen informarme sobre ese pobo, como moitos outros, esquecidos pola nosa Historia eurocéntrica.

Hoxe quedan só uns 250.000 pigmeos vivindo nas selvas ecuatoriais de África. A súa existencia corre perigo pola corta masiva de árbores para aproveitamento das empresas madeireiras que despois a venden nos países ricos. Na RD do Congo os pigmeos está sendo masacrados polos diferentes grupos armados que combaten polo control das riquezas naturais do territorio.

O Grupo Internacional polos Dereitos das Minorías (GDM) ten denunciado diante do Tribunal Penal Internacional (TPI) o xenocidio que están a sufrir os pigmeos bambuti nas selvas de Ituri e do Kivu a mans das tropas encabezadas polo ex vicepresidente congolés, Jean-Pierre Bemba. O informe contén testemuños de asasinatos en masa, actos de canibalismo, violacións sistemáticas e saqueo e destrución dos poboados de pigmeos. O director do GDM, Mark Lattimer, denunciou os crimes cometidos 'contra pobos pacíficos que nunca colleron as armas e son as vítimas silenciosas do conflito e da explotación dos recursos naturais'.

Entre os miles de congoleses desprazados pola guerra permanente da rexión, os pigmeos son especialmente vulnerables, pois son marxinados polos outros pobos indíxenas. Segundo ACNUR hai preto de 10.000 pigmeos bambuti vivindo en precario en campamentos de refuxiados na provincia do Kivu Norte, tras verse obrigados a fuxir da súa zona selvática de orixe. Este pobo semi nómade de cazadores-recolectores vese obrigado a sobrevivir nunhas condicións que poñen en perigo a súa cultura e a súa propia supervivencia. Son os grandes perdedores dunha guerra na que non teñen ningunha responsabilidade.

'A nosa vida aquí é de sufrimento', di Muhindo Mupepe. 'Temos que durmir directamente sobre as rochas volcánicas, e non recibimos ningún tipo de asistencia. Cando os nosos nenos caen enfermos, temos que ir a buscar plantas medicinais na selva'. Non teñen aloxamento, nin alimentos suficientes, nin atención sanitaria. Para sobrevivir traballan para os agricultores locais, un traballo extenuante e polo que reciben un salario mísero dun dólar ao día. Outros van recoller leña á selva, que despois venden. Esta é unha tarefa especialmente perigosa para as mulleres debido aos grupos armados que se moven polo territorio. 'Se temos sorte, só nos quitan a madeira', di María, referíndose ao perigo de ser violadas.

Este xenocidio esquecido ten os seus primeiros antecedentes na época colonias, a finais do século XIX e principios do XX, coa historia do pigmeo Ota Benga, secuestrado, escravizado, exhibido na Exposición Universal de Saint Louis en 1904, e pechado nunha gaiola xunto a un orangután no zoo de Nova Iork, despois de que os mercenarios do rei belga Leopoldo II mataran a súa muller e fillos.

No Día Internacional para a Abolición da Escravitude

Esta foto tirouse no Congo colinizado polos franceses a principios do século XX. Fala por si soa, enviouse como postal de felicitación do aninovo. Pode parecernos estarrecedora, dramática, horrible... pero hoxe aínda seguimos vendo moitas fotos, sabendo de moita xente que vive (sobrevive) sometida aos 'negreros' cabróns do s. XXI. A globalización que estamos construíndo, chea de palabras retóricas, hipócritas, convive sen demasiados problemas con nenos e nenas escravizados, nenas e nenos vítimas de abusos sexuais, persoas inmigrantes traballando e sobrevivindo clandestinamente, mulleres recruídas en sórdidos prostíbulos para solaz vergonzoso dos machos con diñeiro no peto, mulleres escravizadas polos seus propios homes...

Ben, está claro, a escravitude aboliuse nos papeis, pero a realidade do noso mundo está chea de persoas sen liberdade (e de persoas indignas que os someten). Podemos facer algo?

Aminetu Haidar: "Teño dous fillos, pero a miña dignidade está por riba dos meus fillos. Eles vivirán sen nai, pero con dignidade""

Aminetu Haidar é coñecida como La Pasionaria Saharauí ou a Ghandi Saharauí. Leva en folga de fame desde o día 14 de novembro, confinada no aeroporto de Lanzarote. O día anterior regresaba a súa casa en El Aaiún (Sáhara Occidental) cando non se lle permitiu a entrada e foi expulsada pola policía marroquí coa escusa de que no formulario de entrada puxera como nacionalidade o Sáhara Occidental, en vez de Marrocos. Isto xa o fixera outras veces, pero deixárana pasar. Foi embarcada cara Lanzarote onde se lle obrigou a entrar no aeroporto (xa que ten unha tarxeta de residencia por razóns humanitarias en España), pero non se lle permitiu coller o avión cara El Aaiún por non ter pasaporte. Ela cre que o Goberno español está sendo cómplice do marroquí: "Nunca pensei que España lle faría un favor tan sucio a Marrocos".

O Sáhara Occidental foi unha colonia española ata novembro de 1975. Nese mes, con Franco agonizante, o rei de Marrocos, Hassan II organizou a 'marcha verde' sobre o Sáhara español. A manifestación 'pacífica' penetrou no territorio baixo xurisdición española tendo como resposta do Goberno español o abandono e a entrega do territorio a Mauritania e Marrocos. Poucos anos despois Marrocos fíxose co control total de toda a ex colonia. Os saharauis-españois sentíronse, con razón, traizoados e iniciaron a loita pola independencia do Sáhara Occidental baixo a organización da Fronte Polisaria, desde os campamentos de refuxiados de Tinduf (Alxeria). Hoxe, 34 anos despois, a ONU é incapaz de resolver a situación e Marrocos exerce o control efectivo sobre un espazo que considera seu, coa complicidade dos gobernos occidentais, entre eles España, a antiga metrópole.

Haidar, de 42 anos, criouse no Sáhara ocupado. Nada máis acabado o bacharelato, en 1987, xa foi detida por manifestarse con outras 700 persoas preto dunha delegación da ONU. Detivérona e torturárona durante semanas. Foi trasladada a un dos cárceres secretos do reino de Hassan II, onde permaneceu catro anos desaparecida. A súa familia pensaba que morrera. Cando a liberaron en 1991 estaba enferma, con lesións na columna e unha úlcera sangrante dos que é tratada en España. Pero seguiu loitando pola independencia e os dereitos humanos no Sáhara Occidental, mesmo deixou de estudar. Casou e divorciouse, tivo dous fillos, de 13 e 15 anos, que viven agora coa súa nai en El Aaiún. Xa realizou outra folga de fame no 2005, de 50 día de duración, cando cumpría condena no Cárcere Negro de El Aaiún. Ten recibido numerosos premios pola súa loita pacífica, con escasos resultados prácticos, pero ela non se vai render, non vai abandonar: "Teño moitos problemas de saúde, pero debo sacrificarme por un dereito individual: o regreso ao Sáhara Occidental. Ou o Goberno español busca unha solución para devolverme a meu país, ou seguirei ata a morte" (El País, 28-11-09).