humanitarios

DESDE CUANDO EL MIEDO SE HIZO ENTRE NOSOTROS, TODOS TENEMOS MIEDO DE LLAMAR A LAS COSAS POR SU NOMBRE....LENGUAJE

Eduardo Galeano

 

En la época victoriana, no se podían mencionar los pantalones en presencia de una señorita. Hoy, por hoy, no queda bien decir ciertas cosas en presencia de la opinión pública: El capitalismo luce el nombre artístico de economía de mercado, el imperialismo se llama globalización. Las víctimas del imperialismo se llaman países en vías de desarrollo, es como llamar niños a los enanos. El oportunismo se llama pragmatismo, la traición se llama realismo. Los pobres se llaman carentes, o carenciados, o personas de escasos recursos. La expulsión de los niños pobres del sistema educativo se conoce bajo el nombre de deserción escolar. El derecho del patrón a despedir al obrero sin indemnización ni explicación se llama flexibilización del mercado laboral. El lenguaje oficial reconoce los derechos de las mujeres entre los derechos de las minorías, como si la mitad masculina de la humanidad fuera la mayoría. En lugar de dictadura militar, se dice proceso. Las torturas se llaman apremios ilegales, o también presiones físicas y psicológicas. Cuando los ladrones son de buena familia, no son ladrones, sino cleptómanos. El saqueo de los fondos públicos por los políticos corruptos responde al nombre de enriquecimiento ilícito. Se llaman accidentes los crímenes que se cometen con los automóviles. Para decir ciegos, se dice no videntes, un negro es un hombre de color. Donde dice larga y penosa enfermedad, debe leerse cáncer o SIDA. Repentina dolencia significa infarto, nunca se dice muerte, sino desaparición física. Tampoco son muertos los seres humanos aniquilados en las operaciones militares. Los muertos en batalla son bajas, y los civiles que la ligan sin comerla ni beberla, son daños colaterales. En 1995, cuando las explosiones nucleares de Francia en el Pacífico sur, el embajador francés en Nueva Zelanda declaró: "No me gusta esa palabra bomba, no son bombas, Son artefactos que explotan". Se llaman Convivir algunas de las bandas que asesinan gente en Colombia, a la sombra de la protección militar. Dignidad era el nombre de uno de los campos de concentración de la dictadura chilena y Libertad la mayor cárcel de la dictadura uruguaya. Se llama Paz y Justicia el grupo paramilitar que, en 1997, acribilló por la espalda a cuarenta y cinco campesinos, casi todos mujeres y niños, mientras rezaban en una iglesia del pueblo de Acteal, en Chiapas."El miedo global" Los que trabajan tienen miedo de perder el trabajo. Los que no trabajan tienen miedo de no encontrar nunca trabajo. Quien no tiene miedo al hambre, tiene miedo a la comida. Los automovilistas tienen miedo de caminar y los peatones tienen miedo de ser atropellados. La democracia tiene miedo de recordar y el lenguaje tiene miedo de decir. Los civiles tienen miedo a los militares, los militares tienen miedo a la falta de armas. Las armas tienen miedo a la falta de guerras. Es el tiempo del miedo. Miedo de la mujer a la violencia del hombre y miedo del hombre a la mujer sin miedo.

EN UN MUNDO LIBRE: MERCADORÍA HUMANA

Do antigo Caladiños

A película de Ken Loach do ano 2008 segue o modelo do resto da súa filmografía, cine de denuncia social onde os protagonistas son os perdedores da Historia, as persoas marxinadas dos beneficios do actual modelo capitalista baseado no consumismo máis insubstancial. As súas películas parecen documentais polo realismo e a ausencia de panos quentes con que nos pon diante de realidades que forman parte do noso marabilloso mundo, e que preferimos non ver.

En un mundo libre trata da explotación laboral que sofren os inmigrantes en Londres, ‘o Terceiro Mundo no Primeiro’, onde máis que man de obra barata, son escravos ao servizo do consumidor. Unha situación que tamén existe preto de nós.

Angie, magnificamente interpretada por Kierston Wareing, é o motor da historia. Ela é unha traballadora despedida da empresa de traballo laboral, onde se ocupaba de traer mercancía humana desde Polonia, que decide crear a súa propia axencia de traballo temporal. Ela e a súa amiga Rose fan de intermediarias entre os empresarios sen escrúpulos, só preocupados de que os obreiros traballen por un salario de miseria e non protesten, e os inmigrantes dos países pobres que vagan por Londres en busca dun traballo con que manter a súa familia. Entre eles tamén hai diferenzas, os que non teñen papeis viven na máis absoluta miseria e teñen que aceptar calquera salario para poder traballar.

As dúas amigas tamén fan negocio co aluguer de apartamentos por horas aos inmigrantes, o que está pasando tamén aquí: xente que só ten ‘unha casa’ durante 12 horas ao día porque non pode pagar máis (na película Princesas, de Fernando León de Aranoa, moi recomendable tamén, reflíctese esa realidade). Cando Angie decide traballar con inmigrantes ilegais a súa amiga decide deixalo por medo ás consecuencias xurídicas, pero tamén porque aínda é capaz de marcarse uns límites de decencia. En realidade, Angie sabe que os beneficios compensan as posibles sancións impostas aos explotadores de persoas sen papeis, aos ‘negreiros’ do presente.

Angie, unha traballadora, non loita por cambiar o Sistema, senón que ela mesma se converte nunha peza máis na procura dun final ‘infeliz’. Aquí non hai heroes, só hai persoas que loitan por sobrevivir, unhas para poder comer e outras, como Angie (ou nós), para poder consumir.

A película non é redonda e en moitas ocasións pérdese (a relación co fillo e os pais está pillada con pinzas) ou simplifica de máis realidades complexas. Porén, ao igual que case que todas as películas de Loach, mantén un nivel cinematográfico máis que aceptable e, sobre todo, ten a enorme dignidade das causas xustas.

Paul Laverty, o guionista desta e doutras moitas películas de Ken Loach, nunha entrevista en El País opinaba o seguinte sobre o cine e o mundo no que vivimos: “... non existe o cine político. Ou, pola contra, todo o cine esconde unha mensaxe. As superproducións de Hollyvood son políticas, con protagonistas brancos, ricos, aos que o resto do mundo debe admirar e imitar”; “... en todo o mundo demos un salto atrás brutal nos dereitos sindicais e humanos, mesmo neste mal chamado Primeiro Mundo”; (para preparar o guión de En un mundo libre estivo en fábricas e almacéns de Gran Bretaña) “Os supermercados son unha marabilla de administración, comunicación, distribución... Produtos de todo o mundo a disposición dos seus clientes. Pero como chegaron ata alí? Estiven nas aforas dalgúns ás catro da mañá con inmigrantes agardando por un traballo... Esa man de obra, moitos sen papeis, manteñen a economía somerxida. (...) Xente que cobra 25 peniques (uns 30 céntimos) á hora”; “Onde están agora os logros da loita sindical? Os convenios, os salarios mínimos. Volvemos á Idade Media. E a economía incentiva ese sistema. Falei con labregos que pagaban unha merda a inmigrantes do Leste para recoller fresas en Gran Bretaña e amosáronme como non podían pagarlles máis sen ter perdas. Logo seguín as fresas ata os supermercados, fixeime no brutal aumento dos prezos e… quen se quedou cos beneficios?

BALDAIO 1977, A LOITA POLO PATRIMONIO

A fermosa praia de Baldaio, no concello de Carballo, ten un gran valor ecolóxico. O conxunto de catro quilómetros formado pola marisma, a lagoa e as dunas móbiles é un dos lugares de maior interese natural da costa galega.

No ano 1947 as autoridades franquistas outorgaron a dúas persoas a concesión da explotación do marisco. Esta concesión pasou seis anos despois á empresa Baldaio S.L., que non se adicou á extracción do marisco. Esa era só a tapadeira para sacar area para despois vendela. Miles de camións levaron a area para a construción na cidade da Coruña mentres a administración miraba cara outro lado, ante a indignación dos veciños.

O 8 de maio de 1977 organizouse unha manifestación en Carballo, apoiada por Comisións Labregas e a Asemblea Nacional-Popular Galega, para denunciar o espolio que privaba á poboación do seu medio de vida e da propia praia como espazo de lecer. Unhas 5.000 persoas se concentraron na capital de Bergantiños, centos delas chegadas de toda Galicia. "Caciques fóra" líase nunha pancarta. Era día de feira na capital de Bergantiños, ateigada de xente. Ao final da manifestación a Guardia Civil cargou brutalmente, provocando o pánico entre a poboación. Aínda foi peor pola tarde cando os manifestantes baixaron á praia e se librou unha batalla campal que rematou cun manifestante cunha parálise permanente como consecuencia dun golpe que lle deron as 'forzas de orde'. As protestas continuaron e chegaron á súa máxima expresión en 1978. A marisma volveu abrirse ao marisqueo e a extracción de áridos quedou paralizada.

Hoxe Baldaio está protexida, formando parte da Rede Natura 2000, pero os veciños aínda lembran a loita: "Todo aquilo foi culpa do caciquismo. Agora as cousas cambiaron, pero non dá gusto mirar atrás. Ata fai dano. (...) Daquela o concello axudaba aos ricos. Faime graza ver agora a algúns que piden o voto polas portas e que nese ano nos fixeron tantísimo dano".

O documental Area nos ollos. A loita por Baldaio 30 anos despois recorda os acontecementos do 8 de maio de 1977 na voz dalgúns dos protagonistas dunha das mobilizacións pola dignidade da que foron protagonistas os galegos ese ano, xunto a da Encrobas, contra a ocupación de terras para a construción da central térmica de Meirama e a de Xove, contra a instalación dunha central nuclear.

División sindical: que dimitan todos!!

Hoxe, 1º de maio, un grupo de persoas percorremos tres manifestacións. Si, tres manifestacións. Unha maneira de descargar a nosa rabia pola incapacidade dos dirixentes sindicais para poñerse de acordo. Esta situación repítese desde hai tempo, para desesperación daqueles que pensamos que son moitas as causas polas que loitar e nas que todos estamos de acordo, sexa cal sexa a militancia ou a simpatía concreta de cada un. Falei con moita xente, de distintas tendencias, e todos concordamos na absoluta estupidez de facer tres convocatorias. Parecía que andabamos xogando ás escondidas polo pequeno rueiro de Compostela.

E mentres, aí están os datos do paro, os inhumanos recortes e o estarrecedor futuro que nos anuncian. Tan difícil é para a casta dirixente da esquerda poñerse de acordo na defensa do estado do benestar? na defensa da sanidade pública, do ensino público, das pensións e do traballo? é que pensan que estamos no tempo de  resaltar as diferenzas, mentres nos esmaga a apisoadora?

Se non son quen de encabezar a unidade de acción que reclamamos os cidadáns que se vaian para a casa, ou teremos que ser capaces de artellar unha alternativa aos burócratas inconscientes. Porque de seguir así, creo que todos temos claro o que ocorrerá, adeus ao estado do benestar. Os valores da esquerda iranse ao carallo e, por suposto, viviremos, vivirán, peor.

A única esperanza, hoxe coma onte, segue a ser: Proletarios do mundo, unídevos!!!

O Xurelo e os residuos radioactivos na foxa atlántica

http://www.galiciahoxe.com/vivir-hoxe-galicia/gh/heroes-do-xurelo-desbotan-nuclear-trinta-anos-despois-da-primeira-viaxe-fosa-atlantica/idEdicion-2011-03-19/idNoticia-650691/

O 14 de setembro de 1981 catorce heroes partían do porto de Ribeira cara a foxa atlántica no Xurelo, un pequeño barco palangreiro. O seu obxectivo era denunciar a existencia dun cemiterio radioactivo a 250 millas de Fisterra: "Vimos no nome de Galicia e de todos os pobos que queren unha vida en paz. O Atlántico é unha fonte de vida e riqueza. O Atlántico é un sinal de indentidade para Galicia e para moitos outros pobos. O Atlántico debe ser símbolo de vida e non de morte".

Greenpeace tiña denunciado a existencia das verteduras radioactivas. Os residuos das centrais nuclares de países como Bélxica, Holanda ou Alemaña trasladábanse en grandes mercantes á denominada fosa atlántica, onde eran lanzados ó mar no interior duns bidóns de 200 litros sen o coñecemento da cidadanía. A alerta da organización ecoloxista foi recollida polo partido nacionalista Esquerda Galega, que promoveu protestas en toda Galicia, ante a indeferenza da maioría da poboación, mesmo das confrarías de pescadores. Cando solicitaron un barco, só obtiveron resposta do patrón Ángel Vila, que xunto a tres mariñeiros de confianza, puxo a disposición da causa o seu barco, O Xurelo, símbolo da loita. "Vila é un tipo marabilloso, como o capitán que viaxa ó corazón da escuridade de Conrad", destaca o escritor e xornalista Manolo Rivas, que participou na primeira expedición.

Foi unha viaxe chea de dificultades, que aumentaron coa avaría do barco de Greenpeace, o Sirius, que non puido acompañalos. A inestabilidade da pequena nave naquel océano inmenso e as dificultades para chegar a unha zona da que apenas se tiñan coordenadas imprecisas acompañou ós tripulantes durante tres días. O 17 de setembro atoparon aos mercantes botando bidóns ao mar. Foron acosados por unha fragata militar holandesa, que case os afunde, pero conseguiron regresar á terra coas imaxes de como se tiraban os residuos, causando un gran impacto na opinión pública. No porto de Ribeira foron recibidos por unha multitude.

Foi o espertar dunha conciencia ecoloxista, seguida por outra expedición e da valente e arriscada actuación de Greenpeace, que conseguiu que ano e medio despois se prohibisen as verteduras nucleares no mar. Pero aí seguen 140.000 Tm de residuos nucleares a 4.000 metros de profundidade sen que se coñeza o seu estado.

http://www.rtve.es/alacarta/videos/te-acuerdas/acuerdas-vertidos-radiactivos-fosa-atlantica/685580/

Carne cruda 2.0: flashmob nunha oficina de emprego.

CORALIA E MARUXA, VÍTIMAS DO FRANQUISMO

Seguramente moitos de nós témonos fotografado na Alameda de Santiago coa acolledora escultura das ‘dúas marías’ (a miúdo estragada por imbéciles e ignorantes). Esta escultura foi realizada en 1994 por César Lombera en homenaxe a dúas irmás de gran sona en Compostela. Na súa biografía se reflicte con toda a súa crueza a miseria do franquismo, miseria material pero, sobre todo, miseria moral, que as mulleres padeceron con maior intensidade. O documental de Henrique Rivadulla Corcón “Coralia e Maruxa. As irmás Fandiño”, conta a súa desgracida vida.

 ‘As marías’ son Coralia e Maruxa Fandiño. Tamén foron coñecidas por ‘as dúas en punto’, xa que esta era a hora na que iniciaban o seu paseo diario pola cidade, sempre polas mesmas rúas. As súas roupas e o a maquillaxe, extravagante para os convencionalismos sociais, facíanas destacar no cincento ambiente franquista. A súa historia é unha historia de violencia, de medo.

Tres dos seus 11 irmáns eran, antes da Guerra Civil, membros do sindicato anarquista, a CNT. Ao producirse o golpe un dos irmás foi asasinado polos falangistas, mentres outros dous conseguiron fuxir. Como ocorreu en moitas outras ocasións, a familia converteuse tamén en vítima do terror fascista pois sufriu a violencia das hordas da Falange para intentar coñecer o paradoiro dos fuxidos. As dúas irmás eran obrigadas a levantarse de noite, espidas na rúa... e non se sabe que cantas máis humillacións tiveron que aturar, ata que os seus irmáns foron arrestados. En plena mocidade, a súa vida quedou marcada para sempre e, como é obvio, seguro que lles afectou psicoloxicamente.

A represión tamén afectou a súa economía. Pasaron verdadeiras penalidades xa que se viron obrigadas a deixar de traballar de costureiras cando perderon aos clientes, por ser dunha familia anarquista. Os veciños axudáronas a sobrevivir e incluso a principios do 60 organizaron unha colecta, chegando a xuntar 250.000 pesetas daquela, para axudarlles a amañar o tellado da casa, abatido por un temporal.

Coralia e Maruxa sempre chamaron a atención pola súa resistencia a pregarse aos costumes da masa. Adoitaban botarlle flores aos homes e enredaban cos estudantes, sobre todo, a maior en idade, pero máis pequena de estatura, Maruxa. Eran dúas persoas diferentes dentro dunha sociedade estreita e triste, condenada a uns hábitos hipócritas “por la gracia de Dios”.

Na foto vese a Coralia e Maruxa rodeadas por un grupo de mozos na Porta Faxeira. Son as dúas en punto e elas convértense na atracción de estudantes e mariñeiros de permiso, que desafogan as súas reprimidas palpitacións acosando a dúas ‘tolas’. Todo está permitido, a burla, o asoballamento... Elas foxen, quizais lembrando o que lle fixeron pasar os fascistas nos anos corenta. Nada é capaz de vencer ao medo, nin os pos de arroz das maquillaxes, nin as roupas cheas de color. Non hai disfrace que alivie tanta angustia acumulada. Pero hai que seguir adiante, a Alameda espéraas.

Por desgraza, ‘as marías’ seguen contemplando como moitos homes continúan a maltratar ás mulleres, acosándoas como se non foran nada, só un obxecto para entretemento dos machos. Se algunha homenaxe lle podemos facer a Coralia e Maruxa, e a todas as mulleres vítimas do machismo e do fascismo, debe de ser a belixerancia rigorosa contra calquera abuso, contra calquera humillación que unhas persoas lle poidan infrinxir a outras.