No Job Land

No Job Land from No Job Land on Vimeo.
'No job land' es un multimedia documental que ofrece una mirada sobre la situación que atraviesan miles de familias en España a causa del paro de larga duración. Desprotegidos y en riesgo de exclusión social, un grupo de desempleados del distrito de Vallecas en Madrid decide unirse y luchar por su futuro.

Calificado por The Daily Telegraph como " un conmovedor recordatorio de las dificultades económicas que muchas familias están sufriendo en España” , 'No job land' ha tenido hasta la fecha 225.669 reproducciones desde su estreno el pasado diciembre. Publicado por primera vez en Narratively, No job land se ha convertido en el trabajo más destacado de 2013 en este medio estadounidense de referencia en el periodismo de largo formato.

'No job land', es el punto de partida de este recorrido periodístico sobre el coste humano de la crisis cuyo segundo capítulo titulamos 'Los que se quedan': http://goteo.org/project/losquesequedan

+Info: www.nojobland.com

Barrio, de Fernando León de Aranoa

Este filme é un habitual nas miñas aulas, e sempre funciona ben co alumnado. Os protagonistas son tres adolescentes da súa idade e, claro, iso sempre esperta a súa curiosidade. Pero creo que sobre todo engancha pola súa calidade e pola capacidade do director para plasmar unha realidade moi dura sen caer no melodrama. A ironía e a credibilidade son os principais motivos polos que esta película nos gusta a todos, aínda que, como no meu caso, a teñamos visto moitas veces.

Aquí tedes a ficha, un cuestionario para o alumnado, opinións do director e algunhas críticas deste filme que, a pesar de rodarse no ano 1998, amósanos situacións e personaxes atemporais, que seguro espertan emocións e reflexións sobre a propia personalidade e actitude dos espectadores. Entretén e fainos pensar.

  Barrio.doc by eladioanxo

Vídeos sobre o castelo de Monterrei e Verín

O primeiro vídeo é unha pequena xoia, pois é unha filmación dos anos 50 do s. XX. Aparece brevemente o castelo sen restaurar e a paisaxe urbana de Verín. O segundo vídeo é unha homenaxe en forma de fermosas imaxes aéreas ao monumento, agora ameazado pola disparatada decisión das administracións do PP, de construír un hotel no propio edificio.

Son vídeos subidos ao grupo de Facebook da Plataforma en Defensa do Castelo, que inserto aquí polo seu valor histórico e cultural, e para solicitar a colaboración de todos e todas os amantes da cultura, do patrimonio público, para tentar frear a desfeita. Na páxina de abaixo tedes a información de como colaborar (sinaturas, cartas aos xornais, mensaxes de apoio nas redes sociais, uníndose ao grupo de facebook, mobilizacións, difusión das actuacións da Plataforma, etc.).

http://castelodemonterrei.wordpress.com/

O xenocidio de Ruanda

Refuxiados hutus preto de Goma (República Democrática
do Congo) cara a fronteira de Ruanda despois de abandonar
o campamento de refuxiados de Mugunga, 1996

No ano 1994, en a penas 100 días, as milicias hutus dos Interahamwe (os que matan xuntos) asasinaron con machetes, chineses e franceses, a 800.000 persoas, tutsis e hutus moderados e provocaron uns dous millóns de refuxiados. A orxía sanguenta non xurdiu da nada, foi o resultado do odio histórico entre as dúas etnias, das loitas polo poder entre as elites dos dous pobos e as políticas neocoloniais dos Estados occidentais, que inflamaron os ánimos da poboación con consignas racistas. Desde 1990 desenvolvíase unha guerra entre o goberno hutu de Ruanda e as tropas do FPR (Fronte Patriótica de Ruanda) que actuaban desde Uganda. O medo e a xenreira dos hutu cara as tropas da FPR foise estendendo a toda a poboación tutsi.

O ministro de defensa Theoneste Bagasora foi condenado polo Tribunal Penal Internacional para Ruanda como máximo responsable da posta en práctica doutra ‘solución final’ na antiga colonia belga, coa finalidade de eliminar aos tutsis de Ruanda. Pero non só foron responsables os dirixentes hutus, senón que tamén contribuíron a desencadear o conflito os tutsis da FPR que, entre outras actuacións violentas, participaron no ataque terrorista cun mísil que derrubou o avión dos presidentes de Ruanda e Burundi en abril de 1994, que fixo prender a chispa que reventou a fráxil convivencia entre os dous pobos.

Como soe acontecer, a intervención internacional foi máis testemuñal que efectiva (ver a película Hotel Ruanda). Uns poucos soldados na ONU non puideron (nin quixeron) facer nada para deter a matanza e o éxodo de millóns de refuxiados. Iso si, nos países occidentais organizáronse campañas caritativas de recollida de fondos para os ‘pobres negros salvaxes?'. Por outra banda, tamén semella clara a intervención máis ou menos encuberta das potencias estranxeiras, apoiando a un ou a outro bando e función dos seus intereses. Francia ten sido acusada de apoiar a matanza hutu, mentres Gran Bretaña, Estados Unidos e Bélxica apoiaron aos tutsis, hoxe no poder.

A pesar do aterrecedor número de mortos deses 100 días de vergonza, moitas máis persoas morreron e seguen morrendo hoxe nos campos de refuxiados do Congo como consecuencia do acontecido nos primeiros anos noventa. Calcúlase que a morte de civís na rexión dos Grandes Lagos é a maior desde a Segunda Guerra Mundial. Está ben que o Tribunal Penal Internacional condene aos responsables de crimes contra a humanidade, pero debe condenar a todos, non só a aqueles que lle conveñan aos espurios intereses das grandes potencias. Miles, millóns de vítimas inocentes, seguen sufrindo e morrendo pola cobiza duns poucos. Cando seremos quen de vivir en paz?

(...)

Si, fun a Ruanda, pero Ruanda está tamén en min. Os refuxiados repartíronse por todo o mundo, levando consigo o sangue e a cólera dos mortos abandonados.

E eu teño medo cando escoito falar no meu país de pertenza ou non pertenza. Dividir. Educar aos estranxeiros. Inventar a idea rexeitamento. Como se aprende a idea da identidade étnica? De onde xorde este medo ao Outro que conduce á violencia?

Un día a vida cotiá bórrase para dar paso ao caos. Onde se agochaba a semente do odio? Na noite da cegueira absoluta, que tería feito eu se me vira no medio da engrenaxe da masacre? Teríame resistido á traizón? Tería sido covarde ou valente? Tería matado ou teríame deixado matar?

Ruanda está en min, en ti, en nosoutros.

(...)

La sombra de Imana, de Veronique Tadjo. El Cobre 2003 (pax. 49)

O 1 de abril nun caderno escolar de 1954

Esta é a imaxe que encabeza Caladiños, hoxe é un bo día para recordar, para non esquecer o franquismo, pero tamén para non obviar o presente reaccionario no que vivimos (Rouco Varela dixit). Pero non estaban en contra de remover (no seu caso manipular) o pasado?

It Girl

O paso adiante (IES de Arzúa)

Suárez en seis imaxes

Xura como Director de RTVE, 1969

Xura como Vicesecretario do Movimento Nacional diante de Franco, abril 1975

Xura como presidente do Goberno diante do Rey, xuño 1976

Elixido home do ano 1977 pola revista Times

Enfrontándose aos golpistas no Congreso,  o 23-F de 1981

Cartel electoral do CDS nas eleccións de 1989

Imaxes do día

Persoas ou insectos?

Un traballador do século XX

Película documental baseada na autobiografía de Manuel Barros, "O rapas de aldea. Memorias dun traballador (1918-1976) (Fundación 10 de Marzo), realizada por Steve Sklair, patrocinada en 2009 pola Televisión de Galicia, que aínda non a emitíu. Estreada en Vigo o 18 de febreiro de 2014 por Carlos Barros, o fillo do protagonista.

Manuel Barros, traballador de Barreras en Vigo, animado polo seu fillo, durante catro anos, despois de xubilarse, escribiu a man, cun lapis e un galego de Coruxo, as súas memorias. Un relato persoa do s. XX no Vigo en proceso de industrialización, onde o movemento obreiro foi acadando cada vez máis importancia. Manuel era obreiro, comunista e estaba afiliado a CC OO.

)

Concepción Arenal, visitadora de cárceles

Concepción Arenal, la visitadora de cárceles

1931 A batalla polo dereito ao voto da muller

De cliphistoria

O debate sobre a Constitución de 1931 seguía... Axiña chegou o momento de decidir sobre o dereito a voto da muller, ao que se opuñan especialmente os Republicanos e Partido Radical, pois consideraban prematuro outorgarlle o voto ao sector da poboación mais influido pola igrexa. Pensaron que a República estaría en perigo có voto das mulleres. Mais Clara Campoamor, en contra do seu propio partido (o radical), e co apoio de Acción Nacional (dereita) e o PSOE, apostaban polo voto feminino. A outra muller da cámara, Victoria Kent (Izquierda republicana) votou en contra. Entre os que votan a favor neste clip está o sadense Ramón Suarez Picallo. Os argumentos a prol da inferioridade da muller no comezo da secuencia, corresponden ao coruñés Roberto Novoa Santos da Federación Republicana Galega.

Despois de moitos debates, ao fin, o 1 de outubro de 1931, a teimuda Clara Campoamor conseguiu un obxectivo histórico. Por 161 votos a favor e 121 en contra, as mulleres poderán votar nas seguintes eleccións de 1932, por vez primeira na historia de España.

Clara Campoamor, la mujer olvidada (Laura Mañá, 2011)
Podes vela legalmente en http://www.rtve.es/mediateca/videos/2

8 de marzo

Monterrei, patrimonio público

Parece imposible que na sucesión de escándalos e disparates da nosa clase política aínda haxa noticias que poidan sorprender. Anestesiados, convivimos co noxo sen alterarnos. O decente é o anormal.

Pero estes políticos mediocres, curtos de miras, incapaces de xerar benestar para os seus concidadáns, son quen, porén, de acadar as máis altas cotas da miseria cos seus despropósitos só aparentemente inocentes, casuais. Vendo o que pasa día tras día sería de parvos non sospeitar que o obxectivo é, outra volta, obter beneficios privados malgastando o patrimonio público (de todos, non de ninguén).

Así que... sacan un novo coello da chistera, un hotel de luxo no castelo de Monterrei. E se sempre quedas abraiado coa capacidade de latrocinio dos nosos gobernantes, neste caso doe, porque o castelo forma parte da miña propia paisaxe, da miña vida. As súas pedras dominando o val son tamén a nosa casa, a de todas e todos os que nos criamos e medramos baixo a súa impoñente presencia que nos fai sentirnos orgullosos de ser de Monterrei, non de calquera outro lugar.

Nunha das provincias máis pobres e despoboadas de España esa é a solución dos que mandan desde hai... (desde sempre). Quítanlle a posibilidade de gozar libremente dun espazo único ao pobo, para regalarllo aos que se están enriquecendo coa crise, aos que poden pagar o luxo, e aínda pretenden que aplaudamos. Somos afortunados porque poderemos fisgar os cochazos e o estilo de vida dos novos señores, non como antes, cos condes, que nin se lavaban.

É alucinante que haxa diñeiro público para restaurar e acondicionar o castelo como hotel, pero non para coidalo como ben público. Argumentar que facer un hotel é a única maneira de conservar o edificio é unha falacia e deixa en moi mal lugar á Administración, que as autoridades deberían ser as máis interesadas en defender, como máximos representantes da mesma. Como ocorre coa Sanidade ou a Educación, está comprobado que a xestión do patrimonio cultural, con medios e vontade política, é máis rendible para o conxunto da sociedade (non sei se para os políticos responsables desta decisión) que as empresas privadas. Pero non parece haber vontade nin capacidade, diñeiro si.

Como se pode ver na foto, a 300 metros do castelo hai xa un parador de turismo, nun emprazamento privilexiado e cunhas instalacións en bo estado. O ano pasado estivo a piques de pechar, aparentemente por falta de clientes, aínda que os comerciantes da zona queixábanse da falta de prazas hoteleiras que obrigaban aos turistas a aloxarse en Chaves (Portugal). O plan é pechar este parador de tres estrelas e trasladalo ao castelo (repito, a 300 metros), supoño que con cinco estrelas e menos habitacións. Segundo os responsables da desfeita así atraerase a máis xente e aumentarase a oferta hoteleira. Alguén o entende?

Cales son as razóns que poden facer cunha persoa estea disposta a pagar máis por durmir no castelo, cando no antigo parador podería estar máis tranquilo (sen os fisgóns) e gozar dun fermoso paseo pola fortaleza como calquera mortal? Xa, claro, sempre haberá quen estea disposta a pagar o que sexa porque lle sobran os cartos ou por capricho, pero, serán tantos que xustifiquen os millóns de euros que se prevé investir e o abandono do edificio do antigo parador? Di o alcalde de Monterrei que xa lle buscarán un uso (como se lle está buscando á Cidade da Cultura), a iso chámaselle previsión e optimización dos recursos.

Outro dos argumentos que teño lido a favor do hotel é a creación de postos de traballo, imposible de refutar con millóns de parados. Pero é de prever que co parador tamén se trasladen os seus traballadores, así que quizais haberá algún novo contrato (temporal, claro) que será para... (si no eres del.... jódete). Pregúntome porque un uso razoable, cultural e turístico, non pode crear os mesmos ou máis postos de traballo.

Na miña opinión o que cómpre facer co castelo e o seu entorno (tamén moi valioso) é restauralo e habilitalo para a celebración de todo tipo de actos de carácter cultural e lúdico, co único límite da conservación dos edificios. No propio castelo ou nas casas próximas deberíase situar un museo histórico-etnográfico da comarca (recuperando o patrimonio depositado noutras institucións, como o Misal de Monterrei ou a estatua de Dionisio e Ampelos) que sería un foco de atracción por si mesmo tendo en conta a riqueza do patrimonio cultural da bisbarra (viño e outros cultivos, contrabando, entroido, balnearios, etc.). O importante é que haxa un programa de actividades atractivo e dinámico (por medio dun Padroado ou institución similar) que integre o espazo da acrópole na vida cotiá dos habitantes da comarca e atraia tamén a visitantes doutras latitudes.

Se algo está claro é a beleza e o interese de Monterrei, un lugar que todo o mundo debería ter a necesidade de visitar, só hai que poñelo en valor, dálo a coñecer. Algo que ata agora non se conseguiu. Son moitos os lugares de Galicia ou España, máis famosos e máis visitados, que carecen da importancia histórica, arquitectónica e paisaxística do noso castelo. Campañas efectivas de promoción turística, vinculadas a outros moitos atractivos da zona (non esquezamos Portugal), fomento das visitas escolares e de grupos organizados, creación de rutas artísticas e culturais, impulso do turismo da natureza, programas de axuda para a creación de empresas de ocio e turismo... serían actuacións moito máis beneficiosas para o conxunto dos habitantes. Por que non se realizan?

Privatizar o espazo público coa escusa do abandono do mesmo é un malgasto económico e un empobrecemento xeral da sociedade, ademais dunha proba evidente do fracaso dos que deben velar polo patrimonio común, os políticos. Se, ao final, se habilita como hotel todos os cidadáns e todas os cidadás, de Monterrei ou de fóra, seremos máis pobres, mesmo os que defenden o cambio de uso.