venres, 28 de setembro de 2012

Os roubos nas igrexas de Nande e Traba e a desidia dous organismos públicos e relixiosos


Sentido e interesante artigo do meu apreciado compañeiro. Unha mostra máis do desleixo estúpido con que tratamos o noso patrimonio cultural. A nosa verdadeira riqueza.
Xosé M.ª Lema Suárez 26 de setembro de 2012 05:00. La Voz de Galicia
Nove imaxes barrocas roubadas nas igrexas de Nande e Traba (Laxe). San Simón de Nande queda practicamente sen santos: unha igrexa espida. A historia repítese e unha das causas pode ser o abandono crecente das casas reitorais tralo falecemento dos párrocos vellos. A principios dos anos noventa o párroco actual de Laxe notificárame a desaparición dunha imaxe de san Xosé da sancristía da súa igrexa, a de Laxe (non a de Nande); tamén era barroca, aínda que non tan antiga, e desaparecera no período comprendido entre a morte do párroco anterior e a súa toma de posesión. El decatárase da ausencia porque a vira catalogada na obra A Arte Relixiosa na Terra de Soneira (1993).
Polo que lin en La Voz, agora sospéitase que os ladróns atoparon copias de chaves das igrexas na deshabitada casa reitoral de Matío (Nande), o que lles permitiu un acceso doado aos templos. Non sei qué estará esperando o Arcebispado de Santiago para tomar dunha vez medidas para evitar o expolio do seu patrimonio relixioso, artístico e documental (¡cantos arquivos se levan perdido xa!) Non entendo como se deixan arruinar as casas reitorais, de tan boa feitura -algunhas parecen pazos fidalgos-, podéndoas rehabilitar e aproveitar, por exemplo, para o turismo rural. Así a Igrexa tería uns bos ingresos para autofinanciarse.
En fin, lamento na alma o roubo das esculturas relixiosas de Nande e Traba, máxime cando iso se puido evitar se non se deixase no abandono a casa reitoral de Matío. ¡Que tristeza dá ver en La Voz, na foto de José Manuel Casal, o retablo barroco de san Roque de Nande despoxado dos seus santiños! Retablo e imaxes de case 300 anos de antigüidade, obra dun anónimo artista compostelán -da escola de Mateo de Prado- entre 1720 e 1726. As súas imaxes eran -son- do melloriño do estilo barroco de todo o arciprestado; en particular, a figura de san Roque, que engaiolaba pola súa grande expresividade, co dedo ergueito cara á súa boca entreaberta que parece estar chamando a atención ao anxo regordete que camiña aos seus pés sinalando a ferida da súa coxa (lémbrese que san Roque era o avogado contra a peste). A Inmaculada -que segue a tipoloxía creada polo escultor andaluz Alonso Cano-, o san Xosé e o san Gregorio tamén son dunha feitura moi coidada; nas súas vestiduras chama a atención o seu rico cromatismo e as acartoadas dobras, case metálicas. Non estou a falar a touro pasado: entre as páxinas 352 e 358 do tomo III da obra citada xa destacaba a notable calidade destas figuras.
Algúns poden opinar que a publicación destes estudos poden ser boas pistas para os ladróns. Certo director xeral do Patrimonio, dicía, para xustificar a súa negativa a subvencionar escavacións arqueolóxicas, que «o mellor xacemento é o que non se escava». Un quietismo que nos condenaría a seguir vivindo na Prehistoria. Fronte a este inmobilismo paralizante opino que mesmo foi mágoa non se tivesen feito postais das imaxes roubadas para así seren máis coñecidas, pois isto sería un bo antídoto contra os cacos. Na Bretaña francesa hai moitas igrexas rurais abertas determinadas horas do día para o turismo, e nelas véndense guías e postais coas fotos dos seus rústicos santiños. O que hai que facer é colocar bos sistemas de alarma nos templos e santuarios, cousa que desde logo non se ve moito.
Ademais da policía, a dirección xeral de Patrimonio Artístico da Xunta de Galicia tamén terá que tomar cartas no asunto, pero como sexa coa calma que se toman, por exemplo, para protexer o Cruceiro dos Santos (Bamiro-Vimianzo), xoia gótica en pedra do século XV ou XVI, imos aviados.

Ningún comentario: