sábado, 14 de decembro de 2013

'Rocío', o documental censurado pola modélica Transición


O documental ‘Rocío’ foi dirixido por Fernando Ruiz Vergara. Rodado en 1977 (aínda que na produción aparece a data de 1980) foi o primeiro filme secuestrado pola nova democracia da sacrosanta Transición. O motivo foi a denuncia da familia dun dos sinalados nos testemuños de veciños de Almonte (Huelva), como responsable dos crimes cometidos no comezo da Guerra Civil, José María Reales, alcalde de Almonte durante a ditadura de Primo de Rivera e fundador da irmandade rociera de Jerez de la Frontera. Posta a querela por ‘inxurias graves’ o xuíz prohibiu a exhibición do filme en toda España en abril de 1981 e secuestrou as súas copias.
O documental supón unha crítica da Igrexa (sempre aliada do poder) e unha análise esclarecedora de fenómenos de devoción populares como a romaría do Rocío, instrumentos de control social da oligarquía reaccionaria. E, máis alá da censura e mutiliación, paga moito a pena.
O pasado mes de novembro estrouse o documental ‘El caso Rocío’ unha homenaxe a Ruiz Vergara e unha recuperación da memoria censurada. Vergara morreu no autoexilio en Portugal no 2011, desenganado dun sistema ‘democrático’ que o condenou a dous meses e un día de arresto e a unha indemnización de 10 millóns de pesetas por plasmar a verdade. Non se lle condena por manipular, por mentir, senón por facer públicos uns feitos probados, por facer uso da liberdade de expresión. E isto aconteceu nos anos oitenta, xa co PSOE no poder. A verdadeira historia da Transición.
A sentenza do Tribunal Supremo en 1984 afirmaba o seguinte: que aunque “la finalidad aparente de Rocío es exclusivamente la documental referida al entorno histórico, sociológico, cultural, religioso, ambiental y hasta antropológico, de la romería del Rocío, pronto aflora una inoportuna e infeliz recordación de episodios sucedidos antes y después del 18 de julio 1936, en los que se escarnece a uno de los bandos contendientes, olvidando que las guerras civiles, como lucha fraticida que son, dejan una estela o rastro sangriento y de hechos, unas veces heroicos, otras reprobables, que es indispensable inhumar y olvidar si se quiere que los sobrevivientes y las genereaciones posteriores a la contienda convivan pacificamente”.
Hoxe aínda moitos se atreven a opinar o mesmo, e cada vez con máis desvergonza. Enterrar a verdade para non crear conflitos é o vello truco dos poderosos para que non se cuestionen as orixes dos seus privilexios. Nesta democracia modélica os crimes do franquismo xúlganse en... Buenos Aires!!!
Aquí podedes ver o documental na súa versión censurada:

Ningún comentario: