domingo, 29 de novembro de 2009
Aminetu Haidar: "Teño dous fillos, pero a miña dignidade está por riba dos meus fillos. Eles vivirán sen nai, pero con dignidade""
xoves, 26 de novembro de 2009
Amerrika, de Cherien Dabis
A gripe 'española' de 1918
Matou uns 40 millóns de persoas en todo o mundo entre 1918 e 1919, catro veces máis que a I Guerra Mundial. Crese que foi unha das epidemias máis letais da historia da humanidade. A diferenza doutras epidemias, esta matou maioritariamente a mozos e adultos, mentres que a maioría dos andazos soen matar a anciáns e nenos.
A enfermidade foi observada por primeira vez en Fort Riley, Kansas, nos Estados Unidos, o 4 de marzo de 1918. En Europa apareceu por primeira vez en Francia, desde onde pasou a España, un dos países con maior número de afectados. En España calcúlanse 8 millóns de afectados e 300.000 mortes.
Estímase que esta gripe a padeceu un 20% da poboación da Terra naqueles tempos. Entraba nos países a través dos portos e as vías de comunicación terrestre. Só na India houbo 12 millóns de mortos.
No bando dos aliados, durante a Primeira Guerra Mundial, chamárona gripe española, porque a epidemia recibiu unha atención maior da prensa en España que no resto do mundo, xa que España permaneceu neutral na guerra e, polo tanto, non censurou a información sobre a enfermidade. A guerra non causou a gripe, pero multiplicou os seus efectos, xa que as condicións de vida nas trincheiras, o amoreamento e o desprazamento dos exércitos, estenderon o contaxio.
Hai catro anos os científicos conseguiron reconstruír o virus grazas ao achado do corpo dunha vítima de 1918, unha muller esquimó de Alaska. O frío preservara ben a materia.
Paula Fandiño e Melissa Martínez (4º ESO)
Vídeos sobre a proclamación e as mulleres na II República
A II República abriu unha etapa de grandes esperanzas para o pobo español, axiña frustradas polo golpe de Estado franquista, apoiado polas forzas dominantes, temerosas de perder o control social e político que exercían desde sempre. No primeiro vídeo podemos comprobar o entusiasmo con que foi recibido o novo réxime despois do triunfo das candidaturas republicanas nas eleccións municipais do 12 de abril de 1931. Este vídeo permaneceu agochado durante 73 anos baixo unha tella, envolto nunha bandeira republicana, na cidade natal de Alcalá Zamora (presidente da República), e recolle imaxes e voces inéditas do Goberno provisional de 1931.
Cando se proclamou a II República as mulleres padecían unha evidente discriminación legal e social. Coas medidas tomadas no primeiro Bienio, partindo da propia Constitución de 1931 onde se proclamaba que “todos os españois son iguais ante a lei”, as mulleres viviron un avance sen precedentes na conquista da igualdade. A consecución do sufraxio feminino estivo chea de polémica entre os propios partidos da coalición de esquerdas. Deputadas como Victoria Kent e Margarita Nelken (as mulleres non tiñan dereito a votar pero podían ser elixibles) opúñanse á concesión do voto ás mulleres pois consideran que aínda non estaban preparadas para exercelo e serían manipuladas polos curas e outros elementos reaccionarios. Fronte a elas alzouse Clara Campoamor que, case en solitario, conseguiu que as Cortes aprobasen o sufraxio feminino en outubro de 1931. Ademais do voto houbo outras melloras lexislativas moi transcendentes: igualdade xurídica, matrimonio civil, divorcio, educación igualitaria, acceso a calquera cargo público, etc. Co triunfo dos franquistas na Guerra Civil todos estes avances abolíronse e as mulleres volveron a ser tratadas como seres inferiores.
O segundo vídeo é unha das edicións do programa de Canal Sur, TOMA NOTA. Rodado con motivo do 70 aniversario do alzamento contra a República, no 2006, nel con imaxes e comentarios de expertos, se nos presentan os avances cara a igualdade que supuxeron as leis republicanas.
mércores, 25 de novembro de 2009
Contra a violencia de xénero... 'aprendamos a mirar derredor'
Día Internacional contra a Violencia de Xénero 2009 from trafegandoronseis on Vimeo.
luns, 23 de novembro de 2009
venres, 20 de novembro de 2009
xoves, 19 de novembro de 2009
Os felices anos vinte, por Marcos Escariz e Sheila Martínez (4º ESO)
As súas características:
- Os signos externos de prosperidade: boom económico e consumo de masas.
- Rexurdimento da produción e do comercio mundiais ao amparo dos logros da Segunda Revolución industrial, expansión do consumo de masas impulsado polo crecemento urbano e a racionalización do traballo (cadeas de montaxe), sobre un mercado amplo de consumidores, interclasista e multinacional.
- Estados Unidos modelo a imitar (éxito do american way of life), empresas automatizadas, ideal de democracia económica (capitalismo de benestar).
- A recuperación europea atravesou moitas dificultades ao combinar vellas estruturas e novas realidades económicas e ter unha gran heteroxeneidade entre rexións dinámicas e estancadas.
Graves desaxustes:
a) A agricultura en crise: caída paulatina de prezos polo exceso de produción, e endebedamento dos agricultores e dos países produtores de alimentos.
b) A industria medrou a un ritmo desigual: industrias vellas crecían a ritmo lento (siderurgia, téxtil), sobreproducción e paro estrutural. Industrias novas (eléctrica, petróleo, automóbil e química) crecen a ritmo rápido e con alto grao de concentración.
c) Contraditorio crecemento comercial (entre producións e países), aumento das tensións do intercambio desigual e gran mobilidade de capitais en forte rivalidade financeira.
As iconas do crecemento económico:
O CHARLESTON: Moitos bailes xurdiron nesta época en EEUU. Todos tiñan ritmos afroamericanos e o máis famoso foi o charleston, que se caracterizaba polos movementos frenéticos e un ritmo alegre. O baile é moi rápido e require gran velocidade e entusiasmo. Báilase en catro tempos e pódese bailar en parella ou só.
FLAPPERS: As novas modas eran moi atrevidas atendendo ó lema dos anos vinte, a liberdade. As "flappers" eran mozas que fumaban en público, bailaban, maquillábanse e bebían en clubes nocturnos.
O CINE NOS ANOS 20: O cine alcanzou o seu máximo esplendor na época e o cine mudo proxectou as súas mellores películas. A xente asistía moi a miúdo ó cine a adoraban algúns actores como Mary Pickford, Greta Garbo e Rodolfo Valentino, que consideraban os seus ídolos.
martes, 17 de novembro de 2009
ENDEREZO DESCOÑECIDO, Kressman Taylor
Enderezo descoñecido é unha breve novela epistolar publicada en 1938 nos Estados Unidos. A súa autora pretendeu con ela denunciar o que estaba pasando na Alemaña nazi cos xudeus, ante a indiferenza do resto do mundo. Tivo que asinar con pseudónimo xa que a historia se consideraba moi dura para ser obra dunha muller. As cartas entre dous amigos, un xudeu estadounidense e un alemán que regresa a seu país no ano 1932, transmítenos con sinxeleza e claridade como o nazismo se apropiou non só do poder, senón tamén das conciencias de moitos alemáns, que se sumaron á tolemia nazi cunha naturalidade espantosa. Permítenos comprender como a xente ‘normal’, coma nós, pode chegar a sumarse a un réxime de terror, esquecendo os principios éticos máis básicos. É un libro que utilizo case que tódolos cursos nas clases de 4º da ESO (acompañado do cuestionario que tedes debaixo), cuns resultados moi positivos. Coa lectura da novela (pero tamén do prólogo do fillo da autora, que non ten desperdicio) pretendo que o alumnado comprenda como triunfou o nazismo e, sobre todo, que sexan conscientes de que todos podemos caer na trampa do fascismo, que temos que estar sempre vixiantes para non perder a dignidade. |
luns, 16 de novembro de 2009
Historias de vida: as nosas avoas
sábado, 14 de novembro de 2009
A II República: Unidade Didáctica
caladiños
Caladiños é tamén un símbolo do paso do tempo, dos cambios que se teñen producido no mundo rural. Hoxe a rúa está baldeira, case non quedan veciños e os poucos que quedan pasan dos sesenta. Agora si que se pode dicir que é unha rúa de Caladiños. As vellas casas de pedra están abandonadas ou, sobre elas, se teñen feito casas de cemento desproporcionadas, feas. Nas cortes, nos alpendres, nas palleiras, nas bodegas... se acumulan os restos doutros tempos nos que se vivía peor. Caladiños é Historia, e o que hoxe somos os que alí vivimos non o podemos comprender sen coñecela.