Este é o
texto que escribín para un proxecto do Servizo de Nomalización Lingüística de
Vilagarcía.
As
Poroxas, pasando polo barrio de Molelos e a Piliteira, o prado onde
pasei as mañás de verán na miña adolescencia, xunto ao inesquecible Roco.
Requeixo, pasando pola Cortiña
e Vilaza, o balneario xunto ao río Búbal, onde acudiamos a
bañarnos en bicicleta.
O Souto, o campo da festa onde
tamén xogabamos ao fútbol antes de facerse o campo de Rozavales, pasando
polas Fontiñas.
O Terreo,
pasando pola Garza, o bacelo onde tantas uvas coidei e vendimei.
A rúa dos Caladiños,
onde sempre había barullo que se expandía polos innumerábeis currunchos dunha
antiga rúa de pedra e cachotes.
Alguén debe
recordar que As Poroxas non é un lugar por onde pasa a autovía, que Requeixo
non son unhas ruínas queimadas e un río estragado por unha minicentral, que as
festas do Santiago no Souto non se reducen a decibelios, que o Terreo non é
unha parcela cadrada, vulgar, de poula, e que a rúa Caladiños ten casas nas que
recordan aos veciños que se berraban pero que tamén estaban dispostos a botar
unha man.
Quixera que
os meus herdeiros e todos aqueles nenos e nenas que teñen raíces na paisaxe
onde eu me criei, coñezan e valoren eses espazos da memoria que tanto significan
para os da nosa xeración e que se perde ás alancadas: Albarellos de Monterrei.
Recordando os espazos, recordamos os seus nomes e, sobre todo, as infinitas
palabras alí pronunciadas.
Compostela,
30 de setembro do 2008 (cumpro anos, moitos)