luns, 26 de abril de 2010

O 11-S

O 11 de setembro de 2001 leváronse a cabo unha serie de atentados suicidas que implicaron o secuestro de catro avións por 19 membros da rede Al-Jihad Qaida.


Os dous primeiros avións foron os da American Airlines Flight 11 e 175 da United Airlines, que foron levados ata as ‘torres xemelgas’ do World Trade Center, un avión en cada torre, facendo que se derrubaran en dúas horas. O terceiro avión secuestrado foi o American Airlines Flight 77, que supostamente caeu na esquina do Pentágono, en Virxinia. O cuarto avión, que era da United Airlines Flight 93, que non puido chegar ao obxectivo, xa que os pasaxeiros e tripulantes tentaron retomar o control e debido a iso caeu nun campo aberto en Shanksville, Pensilvania.


Morreron 2.973 persoas, incluíndo 246 mortos nos catro avións (ningún dos pasaxeiros dos avións secuestrados sobreviviu), 2.602 mortos en Nova York dentro das ‘torres xemelgas’ e na base das mesmas e 125 mortos dentro do edificio do Pentágono. Ata o momento, 24 persoas permanecen na lista de desaparecidos.


Este atentado caracterizouse polo uso de avións como armas, creando unha situación de maior medo en todo o mundo occidental. A raíz dos ataques, o goberno de EE UU, presidido por Bush, declarou a guerra contra o terrorismo, cos obxectivos de levar a Osama bin Laden e Al Qaeda ante a Xustiza e previr a acción das redes terroristas. As invasións de Afganistán e Iraq teñen, supostamente, ese fin. Outra consecuencia dos atentados foi o racismo e o acoso de persoas de orixe árabe.



Andrea Correa (4ºA)

domingo, 25 de abril de 2010

Revolução dos Cravos


A Revolución dos Caraveis, coñecida como Revolução dos Cravos ou simplemente O 25 de Abril é o nome dado o levantamento militar do 25 de abril de 1974, que provocou a caída en Portugal da ditadura fascista iniciada por Salazar en 1926, converténdose na ditadura máis longa de Europa. Desde 1968 o ditador era Marcello Caetano. O fin deste réxime, coñecido como Estado Novo, permitiu que as últimas colonias portuguesas lograran a súa independencia e que Portugal mesmo se convertera nun estado de dereito liberal.

A revolución debe o seu nome á reacción popular, que repartiu caraveis ós soldados e estes os puxeron nos canóns das súas armas, simbolizando o seu apoio á revolución.

Outro símbolo da revolución é a canción Grândola, Vila Morena, de Zeca Afonso, que se emitiu ás 00:25 en Radio Renascença como sinal para confirmar o inicio das operacións da revolución.

A primeira reunión clandestina de capitáns realizouse en Bissau, o 21 de agosto de 1973. Unha nova reunión, o 9 de setembro de 1973 deu orixe ó Movimento das Forças Armadas, formado por un grupo de militares de esquerdas que se radicalizaran a causa do fracaso da guerra colonial que Portugal mantiña contra Guinea Bissau, Mozambique é Angola. O 24 de marzo a última reunión clandestina decidiu o derrubamento do réxime pola forza.

No día 24 de abril de 1974, ás 22:55 h. é emitida a canción E depois do Adeus, de Paulo de Carvalho, polos Emissores Associados de Lisboa. Este foi un dos sinais dos golpistas e que deu comezo á toma de posicións da primeira fase do golpe de estado. O segundo sinal foi dado ás 00:25 h, coa canción Grândola, Vila Morena, que confirmaba o golpe e marcaba o comezo das operacións.

A pesares dos continuos chamamentos radiofónicos dos capitáns de abril á poboación para que quedaran nos seus fogares, miles de portugueses saíron ás rúas mesturándose cos militares sublevados. Nun só día a Revolución triunfou.

O día seguinte, formouse a Junta de Salvação Nacional, constituída por militares, e que procederá a un goberno de transición. O esencial do programa do MFA foi resumido no programa dos tres D: Democratizar, Descolonizar, Desenvolver.

A revolución provocou a morte de 4 persoas, cando elementos da policía política (PIDE) dispararon sobre un grupo que se manifestaba ás portas das súas instalacións na Rúa António Maria Cardoso, en Lisboa.

En 1975 convocáronse eleccións e outorgóuselle a independencia ás colonias de Angola, Mozambique, Guinea-Bissau, Cabo Verde e Santo Tomé e Príncipe. Os primeiros anos da revolución foron bastante tensos, pois a chegada da democracia provocou un duro enfrontamento entre os sectores máis esquerdistas e os moderados, saldado finalmente coa vitoria destes últimos. A constitución de 1976 confirmou o rumbo democrático da nación.


El pronunciamiento militar del 25 de abril de 1974 en Portugal


Antón Castroagudín e Damián Maneiro (4ºA)

venres, 23 de abril de 2010

Madres y Abuelas de la Plaza de Mayo


As Asociacións de Madres de la Plaza de Mayo e a de Abuelas, xurdiron durante a última ditadura militar arxentina, cuxo mandato estendeuse dende o ano 1976 ata o ano 1983, e tinxiu de sangue a historia do país.
Durante ese réxime, os grupos de esquerda, que loitaban por condicións máis equitativas de vida, utilizando algún medios violentos, foron reprimidos con gran violencia, nunha guerra sucia sen piedade. Establecéronse máis de 350 campos de detención ilegal e moitas persoas foron detidas sen coñecerse o seu paradoiro, desaparecidos.
As nais destas persoas, cansadas de reclamar nas instancias gobernamentais e presentar infrutuosos recursos reuníronse na Plaza de Mayo, fronte á Casa Rosada (sede do goberno), en Buenos Aires, o 30 de abril de 1977 por iniciativa dunha delas, Azucena Vilaflor de Devincenti, que propuxo loitar unidas pacificamente para saber o destino dos seus fillos. Todos os xoves se foron xuntando, primeiro só catorce e logo sumáronse moitas máis, que camiñaban en círculos arredor da pirámide de maio. Lucían sobre as súas cabezas, como símbolo, panos brancos, simbolizando os cueiros que usaron seus fillos cando eran bebés. Foron chamadas 'as tolas da praza' ou 'nais de terroristas' e a cidadanía temía acercarse a elas, por medo ás represalias por parte do goberno. As nais decidiron deixar de manifestarse o 26 de xaneiro de 2006.

As avoas da Plaza de Mayo teñen como presidenta a Estela Barnes de Carlotto, cuxa filla foi secuestrada, tendo un fillo en cativerio que aínda non foi atopado. Teñen por finalidade devolverlles a identidade aos nenos que naceron en nos cárceres da ditadura, cuxas nais foron asasinadas e que creceron sen coñecer a súa historia, moitos de eles, adoptados polos mesmos asasinos dos seus pais. Ata 2006 foron 84 os nenos recuperados.

Melisa e Sheila (4ºA)

martes, 20 de abril de 2010

Matanza de Tiananmen


O 4 de xuño de 1989 miles de estudantes chineses se manifestaron pacificamente na praza de Tiananmen, Pequín, para pedir democracia. Dende a cúpula do Partido Comunista, que monopoliza o poder, déronse tres ordes ás forzas represivas: disparar nada máis chegar, limpar a praza e acurralar ós líderes para matalos sen dilación.

Os cidadáns intentaran impedir a entrada do exercito mediante barricadas, e incluso o xesto heroico da imaxe deu a volta ao mundo. Nada máis chegar, os soldados empezaron a disparar, pasaron cos tanques por riba das tendas de campaña onde aínda había estudantes, logo regaron os cadáveres con gasolina e convertéronos en fachos.

Pese á censura do goberno chinés estímase que houbo en torno aos 2000 ou 3000 mortos. Outros dos participantes na protesta sufriron condenas de cárcere por manifestarse ou tiveron que fuxir ao estranxeiro. Ademais numerosos periodistas chineses foron despedidos por non ocultar, ou apoiar, as reivindícacións democráticas. Púidose saber o que ocorreu pola presenza de moitos periodistas occidentais en Pequín, que cubrían a visita do presidente da URSS, Gorbachov.

A día de hoxe segue sendo un asunto tabú en China. Á raíz da brutal represión, a UE e EEUU decidiron vetar a venda de armas a China, pero o réxime chinés segue sometendo ao seu pobo a unha brutal ditadura onde se violan constantemente os dereitos humanos. Isto non impediu que non ano 2008 se celebrasen en Pequín os Xogos Olímpicos.

Mónica Campos e Paula Fandiño (4ºA)

sábado, 17 de abril de 2010

Invasión e guerra de Afganistán


A invasión de Afganistán comezou o 7 de outubro de 2001 coa «Operación Liberdade Duradeira» das tropas estadounidenses e a «Operación Herrick». Foi emprendida en resposta ós atentados do 11 de setembro de 2001 en Estados Unidos.

O Consello de Seguridade da ONU creou no 2001 a Forza Internacional de Asistencia para a Seguridade (ISAF). A OTAN asumiu o control da ISAF, na que participan soldados españois, no ano 2003.

O obxectivo declarado da invasión era encontrar a Osama bin Laden e outros dirixentes de Al Qaeda para levalos a xuízo, e derrocar ó réxime Talibán que apoiaba e daba refuxio ós membros de Al Qaeda. As forzas occidentais contaron co apoio da Alianza do Norte, formada polas milicias armadas de distintas tribos e grupos inimigos dos talibáns.

O 9 de novembro comezou a batalla de Mazar-e-Sharif. Así, o 13 de novembro de 2001, a capital Kabul foi tomada pola Alianza do Norte sen apenas resistencia por parte dos talibáns.

Sen embargo, no 2007 os talibán puideron reconquistar o poder aínda coas tropas invasoras occidentais no país. En agosto de 2008 a situación empeorou para a OTAN xa que as súas baixas aumentaron, sumando no verán case 120 mortos.

O ano 2009 foi o máis violento dende a invasión en 2001. Os talibáns incrementaron os ataques por todo o territorio causando gran número de mortos, tanto de civís como de forzas afgás e estranxeiras. As tropas de EE UU e da OTAN teñen provocado tamén numerosas mortes civís.

A guerra non ten viso de rematar e o goberno de Obama viuse obrigado a despregar máis soldados e pediu aos seus aliados da OTAN o envío de máis soldados. España comprometeuse a enviar 500 soldados máis. O ano 2010 a violencia continúa.



Vanesa Aboy; Eva Gesto (4ºA ESO)

venres, 9 de abril de 2010

El arte de volar, de Altarriba e Kim

Todo comezou no ano 2001, cando o pai de Antonio Altarriba suicidouse aos noventa anos nunha Residencia da Rioja. Antonio decidiu, a partir dos escritos do seu pai elaborar un guión que máis tarde ofreceu ao debuxante Kim, coñecido sobre todo pola parodia dos fascistas que publica El Jueves: Martínez en Facha. Desde o ano 2006 Kim comezou a debuxar ‘El arte de volar’ que sería publicado por Edicions de Ponent no 2009.

Ultimamente teño moita sorte coas bandas deseñadas que leo, son dunha calidade impresionante, tanto literaria como artística. ‘El arte de volar’ é un cómic realmente impresionante, imprescindible polo que conta e por como o conta. Desde a primeira a última viñeta engánchate, malla en ti cunha forza irresistible, rompendo con calquera defensa ou distancia que pretendas opoñer a intensa e desesperanzada vida do seu protagonista.
É a historia de vida dunha persoa, pero tamén o reflexo descarnado, case cruel, das miserias que tiveron que sufrir os españois derrotados polo fascismo. Os seus desexos dun mundo mellor, a súa ansia de voar, viuse esmagada pola aguia do franquismo, sumíndoos na amargura dunha existencia mediocre imprescindible para sobrevivir.

A Historia e a vida do protagonista forman unha unidade que os autores conseguen expresar á perfección. A pobreza do mundo rural, a ilusión da II República, os desastres da Guerra Civil e do exilio, e a castración franquista non son un escenario neutro de fondo, senón que penetran na biografía de Antonio condicionando ata a medula, ata o corazón, calquera posibilidade de vivir, de ser feliz. Hai amor e hai humor (pouco) pero non é posible adaptarse a un mundo hipócrita, inxusto. Só ao final pode voar.

É unha obra redonda, magnífica, que acaba de recibir o Premio Nacional de Cómic de Catalunya (seguro que non é último) e que mesmo se compara, con razón, con
Maus, o cómic por antonomasia do Holocausto nazi. Imprescindible para saber Historia, imprescindible para saber da vida.