Feliz ano para o galego

Xa tiña subida a postal cando o Goberno da Junta pariu por fin á aberración do novo decreto. Non quero repetir aquí os argumentos que levamos empregando durante este ano contra esa mostra de miseria moral e de paletismo. O decreto é unha manifestación de covardía e de necidade. Necidade pola ignorancia que amosan os responsables da súa redacción, ignorancia sobre a lingua e ignorancia sobre a educación, á que van someter a unha tensión absolutamente innecesaria. Covardía porque os responsables, co listo de Feijóo á cabeza, se agochan detrás do inglés e das disparatadas votacións dos pais, para non dicir o que realmente pretenden: reducir a presenza do galego no ensino.
A pesar deste decreto, que non sorprendeu a ninguén, penso que 2010 vai ser un bo ano para o galego, porque os que amamos a lingua e a terra estamos aquí, de pé, desexosos de mobilizarnos contra a necidade e a covardía. Porque somos e nos sentimos galegos, cos mesmos dereitos que calquera outra persoa do mundo.

Felicita o nadal coa postal da Coordinadora Galega de ENDL - Watch more Sports Videos at Vodpod.

Honra a Ribeiro Santos! Militante antifascista

Unha das moitas afeccións raras (ou manías) que cultivo nos últimos anos é a de ter un álbum en flickr adicado ás pegadas da Historia nas rúas das cidades e aldeas que visito. Na ponte da sagrada Constitución atopei unha rúa adicada a Ribeiro Santos en Lisboa, coa sinxela e fermosa lenda de ‘militante antifascista’. Que cualificativo máis positivo se pode atribuír a unha persoa? Militante antifascista, unha obriga de todos pero que só algúns son quen de levar ata as últimas consecuencias. Non é un heroe conquistador, nin un ‘padre de la patria’, só un militante antifascista, un exemplo que recordar, como deberiamos facer en España con todas as vítimas do franquismo e que tanto está a custar aínda hoxe.

José Antonio Ribeiro Santos morreu asasinado no Instituto Superior de Ciências Económicas e Empresariais (hoxe, ISEG) o 12 de outubro de 1972. Un membro da policía política da ditadura que establecera Salazar, a PIDE, chamado António Joaquim Gomes de Rocha, pegoulle un tiro mentres se desenvolvía un mitin contra a represión policial. Era un estudante de 4º de dereito, dirixente da Associação de Estudantes e militante da organización do MRPP para a xuventude estudantil. Tiña participado en todas as loitas pola Democracia, contra a Ditadura e contra a guerra colonial.

En 1972 a conflitividade na Universidade era constante. A Facultade de Dereito estivo moito tempo pechada pola policía e en todo Portugal medraban as protestas contra a guerra colonial en Angola e Mozambique. Os días seguintes ao asasinato e no mesmo enterro producíronse duros enfrontamentos entre os milleiros que manifestantes que protestaban polo crime e a policía que tomou Lisboa. O réxime tiña os días contados, pero o crime quedou impune, mesmo despois do 25 de abril de 1974, cando caeu a Ditadura.

Recollín a información sobre Ribeiro Santos do blog de Antonio García Pereira, testemuña do acontecido e colega de José Antonio, que remata así o seu artigo:

Um Povo sem memória e sem causas será sempre um Povo castrado, derrotado, tiranizado. E não há Poder algum, por mais despótico que se apresente, que seja invencível.
É, pois, procurando dar também o meu contributo para a preservação dessa mesma memória colectiva que aqui ergo a minha voz, arrancando ainda e uma vez mais do fundo da minha alma o grito de Honra a Ribeiro Santos!

http://garciapereira2009.blogspot.com/2009/10/honra-ribeiro-santos.html

Atentado contra o Rainbow Warrior

En xullo de 1985, na costa de Nova Celandia, o barco insignia da organización ecoloxista Greenpeace afundiuse debido á explosión de dúas minas colocadas por axentes do servizo secreto francés coa autorización do presidente Mitterrand.

O atentado levouse a cabo para impedir que o barco chegara ao Pacífico sur, onde pensaba levar adiante unha serie de accións para protestar contra as probas nucleares francesas no atolón de Mururoa (Polinesia Francesa). As bombas tamén causaron a morte dun fotógrafo da expedición, Fernando Pereira.

O barco foi refrotado e remolcado ata a baía de Matauri, onde foi afundido definitivamente e hoxe é unha atracción para os mergulladores.

Greenpeace contruiría un novo barco, o Rainbow Warrior II, continuando coa súa importante labor de denuncia dos atentados contra a natureza. Hoxe a ameaza nuclear é aínda maior, con cada vez máis países desenvolvendo armas atómicas e construíndo centrais nucleares.

Ademais da demisión do ministro francés de Defensa, Charles Hernu, as únicas condenas polo ataque ditáronse cara dous axentes secretos franceses. Foron sentenciados a dez anos de prisión en Nova Celandia, pero menos dun ano despois xa foron trasladados a territorio francés. Francia pagou indemnizacións de 7 millóns de dólares a Nova Celandia e 8,1 millóns a Greenpeace.

Auschwitz

O máis grande e tristemente soado campo de exterminio nazi foi establecido en Oswiecim, preto de Cracovia, Polonia, e chamado Auschwitz.

Máis dun millón de persoas foron asasinadas nese lugar entre 1940 e 1945. Na súa maioría ern xudeus, pero tamén xitanos, polacos e rusos prisioneiros de guerra, sufriron o horror, enviados a realizar traballos forzados ou directamente ás cámaras de gas.

Os nenos e nenas, moi pequenos para realizar traballos forzados, eran usualmente asasinados. Moitos menores serviron como coelliños de Indias para experimentos pseudocientíficos e algúns sufriron castración, cegueira ou outros horrores.

"Ósos móbiles, unidos por unha pel seca e envellecida. O aire era irrespirable, unha mestura de carne queimada e excrementos". Así describiu Auschwitz o primeiro soldado soviético que entrou a liberar aos prisioneiros.

As pertenzas dos reclusos eran confiscadas e recicladas. Os dentes de ouro eran moi apreciados. O pelo usábase en ocasións para encher colchóns.

As tropas soviéticas finalmente liberaron aos prisioneiros o 27 de xaneiro de 1945, aínda que só atoparon 7.000 reclusos. Os nazis fixeron saír do campo a case 60.000 dos cales 15.000 pereceron nas chamadas "Marchas da Morte".

Hoxe Auschwitz é un museo declarado pola UNESCO Patrimonio da Humanidade para que non se esqueza ás vítimas e para que unha catástrofe similar non volva repetirse.

Dos barcos de escravos ás pateras

Desde a illa de Gorée, en Senegal, ata América. Catro séculos de negocio e millóns de escravos en barcos europeos.

"La codicia les impulsaba a no dejar a los negros en su barco más que us espacio parecido al que ocupa un muerto en su ataud" "Muchos negros estaban obligados a viajar sobre un lado, replegados sobre sí, sin poder extender los pies. Acostados, sin vestidos, sobre un suelo muy duro, traídos y llevados por el movimiento del barco, su cuerpo se cubría de úlceras y sus miembros no tardaban en ser desgarrados por los hierros y las cadenas que los tenían atados unos a otros" (Pío Baroja: 'Los pilotos de altura').

"Antes era forza de traballo o que buscaban os europeos; despois foron materias primas o que se levaron...; agora, de novo, permítense as pateras porque se necesitan homes, pero custa legalizar, porque iso sería facernos iguais" (Alioune Kabo, guía de Gorée)

Día da Discapacidade: 'Entre comillas'

"Entre Comillas" é a curta gañadora do IX Congreso Nacional de Estudiantes de Terapia Ocupacional celebrado en Talavera de la Reina (2009). Realizado por cinco terapeutas, entre elas unha ex alumna do Don Aurelio, Cecilia Touceda, unha desas persoas que estás orgulloso de coñecer e de terlle ensinado algo (ou polo menos iso desexo).
Unha curta emocionante e didáctica. Mirádeo, sentide e aprendede: Hai que pelexar para mellorar.

No Día Internacional para a Abolición da Escravitude

Esta foto tirouse no Congo colinizado polos franceses a principios do século XX. Fala por si soa, enviouse como postal de felicitación do aninovo. Pode parecernos estarrecedora, dramática, horrible... pero hoxe aínda seguimos vendo moitas fotos, sabendo de moita xente que vive (sobrevive) sometida aos 'negreros' cabróns do s. XXI. A globalización que estamos construíndo, chea de palabras retóricas, hipócritas, convive sen demasiados problemas con nenos e nenas escravizados, nenas e nenos vítimas de abusos sexuais, persoas inmigrantes traballando e sobrevivindo clandestinamente, mulleres recruídas en sórdidos prostíbulos para solaz vergonzoso dos machos con diñeiro no peto, mulleres escravizadas polos seus propios homes...

Ben, está claro, a escravitude aboliuse nos papeis, pero a realidade do noso mundo está chea de persoas sen liberdade (e de persoas indignas que os someten). Podemos facer algo?

II República (1931-1936)

Nesta presentación fago un percorrido polos aspectos políticos fundamentais durante a II República, acompañados dunha selección de imaxes deses anos que ilustran sobre a vida cotiá.

II República (1931-1936)

View more presentations from ferrocouselo.