sábado, 29 de outubro de 2011
venres, 21 de outubro de 2011
Que os diferenza?
sábado, 15 de outubro de 2011
mércores, 12 de outubro de 2011
luns, 10 de outubro de 2011
sábado, 8 de outubro de 2011
Castro, de Reinhard Kleist
Castro é especial para min. Non pola vida do personaxe que retrata, senón por ser o regalo de despedida dos alumn@s e compañeir@s do Club de Lectura As Campaíñas, que tanto boto de menos.
Este é o segundo traballo biográfico de Rheinhard Kleist, despois de I see a darkness sobre o cantante Johnny Cash. A biografía de Fidel non pode ser máis que extraordinaria, desde a toma de conciencia na adolescencia á guerrilla de Sierra Maestra, ata converterse nun ditador puro e duro, lonxe xa do entusiasmo inicial, todo parece inverosímil. Pero aí está, en chándal, agardando a morte sen perder un ápice de autoridade entre os seus (entre os outros, coma min, xa hai tempo que quedou desautorizado).
Carisma, moitísimo carisma, e mais co Che, ao servizo da sacralizada revolución. Todo se xustifica no seu nome, o control da información, o racionamento ou mesmo a execución dos compañeiros de viaxe.
'La revolución no le tiene miedo a nada, y nadie debe tener miedo a la revolución. Nosotros no imponemos a nadie sobre qué debe escribir, pero juzgaremos siempre su obra literaria a través del prisma de la revolución. Lo cual quiere decir, dentro de la revolución, todo... contra ella nada". (pax. 206-207)
Pero non só hai política, senón que tamén se tratan aspectos intímos, como as relacións amorosas. "Para un ego tan grande coma o seu, unha muller non podía ser suficiente. Pero despois de todo, el só está casado coa revolución", di Kleist.
Unha banda deseñada máis que recomendable, moi ben documentada, que -sen contar nada novo- ofrécenos unha biografía entretida e suxestiva, con moita ironía, deste mito dos nosos tempos. É a historia de vida de Fidel, ou o que é o mesmo, a historia de Cuba. Estes son os feitos, narrados polo personaxe do fotógrafo Karl Martens, inspirado nun periodista do New York Times. A nós correspóndenos valorar.
luns, 3 de outubro de 2011
Fotografías de Lewis Hine
Lewis W. Hine (1874-1940) deixou o seu traballo de profesor para denunciar as desigualdades sociais por medio da fotografía. As súas imaxes son fermosas, pero sobre todo póñennos diante da dureza da vida para nenos, inmigrantes e traballadores nunha época de forte crecemento económico, pero non para todos. Pensaba que as súas fotos servirían para 'corrixir erros'.
Fíxose coñecido polas fotografías dos inmigrantes que chegaban á illa de Ellis, en Nova Iork. Recolleu a chegadas dos inmigrantes pero tamén as súas pésimas condicións de vida e de traballo.
En 1906 comezou a fotografar para o National Child Labor Committee (Comité Nacional do Traballo Infantil), captando imaxes de nenos e nenas traballadores nas fábricas, nas minas, nas rúas. Estas imaxes conseguiron que se endureceran as leis protectoras do traballo infantil.
Durante a Primeira Guerra Mundial traballou para a Cruz Vermella e plasmou as condicións de vida dos civís franceses e belgas. Viaxou tamén aos Balcáns onde realizou un traballo sobre nenos.
Nos anos 20 realizou unha serie de fotografías chamadas work portraits (retratos de traballos), nos que o home e a máquina se confunden nun fascinante ensamblaxe ao servizo da produción. Entre elas destacan as realizadas durante a construción do Empire State Building en 1930-31. A deshumanización do traballo, que tan ben reflectiu Chaplin en Tempos Modernos, queda aquí patente, aínda que Hine é quen de preservar sempre a dignidade das persoas ás que fotografía, sen un ápice de morbo.
Poderían facerse hoxe reportaxes similares?
Morreu na miseria
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)