Ni una sola lágrima, todo queda en palabras

Esta mañá, no hospital, aliviado porque xa pasou a "noiteboa", a primeira noticia que lin foi a morte de Germàn Coppini. Outra triste sorpresa destes meses nefastos. Non era unha persoa próxima nin me caía especialmente ben, pero era outro compañeiro de viaxe, ao que escoitei centos de veces. Non me interesan as súas leas coa Movida e os seus apóstolos, só a súa inquietante voz e as súas letras pondo banda sonora aos meus felices? vinte e tantos.

As cancións de Siniestro e Golpes Bajos seguen soando nos meus oídos evocando unha morea de situacións e persoas, case sempre relacionadas, coa noite, co alcol e outras drogas, e coa necesidade perentoria de ligar. Era moita a inseguridade e sen dúbida houbo unha longuísima relación de días malos, angustiosos, ridículos... Pero o bo da memoria é que actúa coma un cribo, peneirando só os bos momentos. Así podemos sobrevivir e, mesmo, vivir ben, acostumándonos a escorrentar o medo coa ironía, conservando o desexo e o atrevemento do grotesco.

Bos momentos, ou momentos intensos, coas cancións cantadas por Germán sempre presentes. O xogo canalla de Siniestro para saltar eufóricos e a escuridade de Golpes Bajos para identificarnos cunhas letras que ninguén entendía, pero que a todos nos servían para explicarnos o que sentiamos.

Hoxe tamén. Hai tres meses celebrei unha festa de +50, pasei moitas horas seleccionando a música, e na listaxe de cancións o primeiro posto era para Coppini. Seguimos coleccionando moscas, desprezando aos aiatolás que nos queren impoñer a nosa forma de vivir, estrañando as ceas requentadas, privándonos pola lírica aínda que os tempos son malos, desexando tocar aos manequíns, poñendo o vídeo de Me pica un huevo para amosarlle aos máis novos que calquera tempo pasado foi anterior…

Esa adolescencia prolongada, no Masma, o lugar de culto de Santiago para os modernos con vida interior, estadas, plástico e escuridade. Ao fondo unha fermosa rapaza cun espectacular pelo a cores pincha o máis actual da movida, enfronte dela un tipo con chupa de coiro negra dálle as costas ao mundo mentres bebe unha cervexa a morro. Só de cando en vez xira para botar unha ollada fugaz absolutamente inexpresiva que moitos interpretan como desprezativa, elitista... Non, el sabía que os ollos da xente sempre menten, menos os da pincha, que seguía pondo música para el, para Germán Coppini, un tipo auténtico e con clase. Boa viaxe.

Cena recalentada cuando llegas tarde a casa 

La imbecil de tu hermana que te pica y que se pasa La loca de tu madre que te chilla y no se cansa
Y el viejo derrotado que se baba y amenaza
Donde has estado?
Mira que facha Que horas son estas? Vete a la cama
Un beso en un portal un abrazo hasta mañana
Que hombre me sentia cuando a ti te acompañaba
Tu lo eras todo y yo era nada
Pisabamos los charcos tan lejos estabas
Donde has estado?
Mira que facha
Que horas son estas?
Vete a la cama