A asociación de profesores e profesoras de Historia á que pertenzo, envioulle o escrito de abaixo ás direccións dos sindicatos educativos galegos, ante o desgusto e o enfado que ocasionou en todos nós unha nova mostra da incapacidade dos dirixentes sindicais para loitar e traballar xuntos contra perda de dereitos e os recortes que están acabando co estado de benestar. Desde as distintas (ou ningunha) militancias sindicais énos imposible entender o desacordo. Así é imposible conseguir parar a apisoadora que esmaga todos aqueles logros sociais que tanto custou acadar (grazas aos sindicatos en boa medida).
E hai que lembrarlles ás cúpulas sindicais que moitos de nós estamos a traballar en distintos ámbitos (centros educativos, asociacións culturais, asociacións veciñais, etc.) con outras persoas que non teñen o mesmo carné sindical ou de partido, que coincidimos nas formulacións básicas da ESQUERDA con maiúsculas e que somos quen de salvar as diferenzas puntuais para centrarnos nos obxectivos básicos: unha sociedade máis xusta, unha educación pública laica e de calidade, unha sanidade gratuíta para todas e todos, unha economía sustentábel, unha cultura e unha lingua galega recoñecidas e valoradas... É que os sindicatos de esquerda non comparten estas mesmas aspiracións?
Estimadas compañeiras, estimados compañeiros:
Vivimos tempos, sabédelo tan ben coma nós, nos que
máis que auga choven pedras; contra quen traballa (aínda máis contra quen non
pode traballar) e contra as súas organizacións, os sindicatos. Sindicatos que
foron imprescindibles e que queremos que o sigan sendo.
A unidade de traballadoras e traballadores foi sempre
un valor; nestes tempos máis. Cando hai tantas cousas que nos unen, resulta
incomprensible a existencia de dúas plataformas galegas, as dúas en defensa do
ensino público galego. É por iso polo que resulta incomprensible,
impresentable, que nun día de folga como foi o 24 de outubro, as organizacións
sindicais galegas marchen por separado. Como dicía o cantor, “non é isto,
compañeiros, non é isto polo que choramos tantos anhelos”.
Seguro que tedes unha explicación, seguro que pasa
por dicir que a responsabilidade é da organización do lado. E ti máis.
Non o entendemos, compañeiras; non o entendemos,
compañeiros. Diredes que hai xentes, moitas, que o entenden. Podedes dicir que
somos poucas, que somos poucos os que non o entendemos. Non entraremos nese
terreo, xa o fan dende outras esferas, as que nos tiran pedras e falan de
“maiorías silenciosas”. Quizais os que non entendemos somos minoría pero somos
unha “inmensa minoría”.
Entrade en razón, compañeiras e compañeiros. E,
parafraseando aos nosos clásicos, os das xentes do traballo e as súas
organizacións, “sindicatos de toda Galicia, unídevos”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario