martes, 29 de outubro de 2013

Cabreo coa inxustificable división sindical contra LOMCE


A asociación de profesores e profesoras de Historia á que pertenzo, envioulle o escrito de abaixo ás direccións dos sindicatos educativos galegos, ante o desgusto e o enfado que ocasionou en todos nós unha nova mostra da incapacidade dos dirixentes sindicais para loitar e traballar xuntos contra perda de dereitos e os recortes que están acabando co estado de benestar. Desde as distintas (ou ningunha) militancias sindicais énos imposible entender o desacordo. Así é imposible conseguir parar a apisoadora que esmaga todos aqueles logros sociais que tanto custou acadar (grazas aos sindicatos en boa medida).
E hai que lembrarlles ás cúpulas sindicais que moitos de nós estamos a traballar en distintos ámbitos (centros educativos, asociacións culturais, asociacións veciñais, etc.) con outras persoas que non teñen o mesmo carné sindical ou de partido, que coincidimos nas formulacións básicas da ESQUERDA con maiúsculas e que somos quen de salvar as diferenzas puntuais para centrarnos nos obxectivos básicos: unha sociedade máis xusta, unha educación pública laica e de calidade, unha sanidade gratuíta para todas e todos, unha economía sustentábel, unha cultura e unha lingua galega recoñecidas e valoradas... É que os sindicatos de esquerda non comparten estas mesmas aspiracións?


Estimadas compañeiras, estimados compañeiros:
Vivimos tempos, sabédelo tan ben coma nós, nos que máis que auga choven pedras; contra quen traballa (aínda máis contra quen non pode traballar) e contra as súas organizacións, os sindicatos. Sindicatos que foron imprescindibles e que queremos que o sigan sendo.
A unidade de traballadoras e traballadores foi sempre un valor; nestes tempos máis. Cando hai tantas cousas que nos unen, resulta incomprensible a existencia de dúas plataformas galegas, as dúas en defensa do ensino público galego. É por iso polo que resulta incomprensible, impresentable, que nun día de folga como foi o 24 de outubro, as organizacións sindicais galegas marchen por separado. Como dicía o cantor, “non é isto, compañeiros, non é isto polo que choramos tantos anhelos”.
Seguro que tedes unha explicación, seguro que pasa por dicir que a responsabilidade é da organización do lado. E ti máis.
Non o entendemos, compañeiras; non o entendemos, compañeiros. Diredes que hai xentes, moitas, que o entenden. Podedes dicir que somos poucas, que somos poucos os que non o entendemos. Non entraremos nese terreo, xa o fan dende outras esferas, as que nos tiran pedras e falan de “maiorías silenciosas”. Quizais os que non entendemos somos minoría pero somos unha “inmensa minoría”.
Entrade en razón, compañeiras e compañeiros. E, parafraseando aos nosos clásicos, os das xentes do traballo e as súas organizacións, “sindicatos de toda Galicia, unídevos”.

Ningún comentario: