Este
documental, estreado no 2001, filmouse entre 1995 e 1998, en Xerusalén, nun
campo de refuxiados palestinos e nun asentamento de xudeus en Cisxordania. Os
protagonistas son sete rapaces, catro israelís e tres palestinos, de entre 9 e
13 anos, que a través das súas palabras e xestos nos van facendo comprender e
sentir como se pode vivir no medio da violencia que determina as súas vidas.
Os
directores elixiron aos rapaces procurando que cada un deles fose o espello da
postura dunha parte das súas sociedades. Esa elección pode ser cuestionada pero
non se pode negar o seu valor pedagóxico. Así, podemos decatarnos de que as
posicións dos dous bandos non son monolíticas, senón que mentres os integrismos
irracionais non deixan lugar para a convivencia, a tolerancia e o desexo de
vivir en paz están tamén presentes.
O documental
déixanos innumerables palabras e imaxes que nos abraian de tan esclarecedoras.
Palabras e imaxes que nos feren cando falan de odio sen concesións, pero que
tamén nos fan sorrir cando falan de sentimentos, de xogos inocentes.
A principal
lección que podemos tirar é que por riba da Historia, da política perversa e do
militarismo ten que primar o desexo de vivir en paz. Hai que eliminar as
aramadas que pechan e illan, superar os prexuízos e recoñecer aos outros como
iguais. Isto é o que reflicte o filme, que a convivencia é posible, cando
consegue poñer en contacto aos xemelgos xudeus cos nenos palestinos refuxiados.
Pero tamén nos
presenta as enormes dificultades: non coñecen o idioma respectivo a pesar de
vivir a só uns pouco quilómetros, teñen que entenderse en inglés (ou con
eructos); adoutrínannos no odio; o medo a traizoar ao propio pobo; os checkpoints
para os palestinos; a relixión como base da organización social e política; o
drama do pobo palestino co Estado israelí se nega a recoñecer; a pobreza dos
campos de refuxiados fronte ao benestar dos xudeus; as armas que forman parte
da indumentaria cotiá; o sentimento secular de posesión da terra...
En
definitiva, algúns dos protagonistas indícanlle o camiño aos 'que mandan': un
único Estado onde todos os seus habitantes teñan os mesmos dereitos, os
dereitos humanos. Témome que esta non é a vía que seguen os que alí mandan,
para desgraza das persoas que só queren xogar, falar, rir, discutir e mesmo,
eructar, cos seus veciños.
Ficha e cuestionario
Ficha e cuestionario
Ningún comentario:
Publicar un comentario