Do Galpón das Choivas do amigo Manuel de PO
Foi
una noite máxica, na que se podían escoitar os versos ao estalar
contra as paredes. No ar había algo parecido a un chover miudiño,
como o do cantar, pero o único que chovía era poesía: estabamos a
cuberto e ben sentados, desconectados da vida pero en conexión con
algo que tiñamos nas mans, coma un tesouro. Era algo de todos, coma
as brétemas e as chairas, coma os soños e os camiños. Algo que
facía faíscas candos os ollos atopaban outros ollos, coma cando
dous autos se saúdan dándose luces pola estrada adiante. E todos
nós tamén podiamos sentir, no nosos pulos, no abrente, no fondo do
final da noite, o incontestable peso do amor pola nosa terra, pola
nosa lingua. Estaba vivo nos acenos e nas risas, no ollar cara
adiante, no vento do nordés que berraba fóra paseniño. Estaba vivo
en nós cunha cadencia de días dos nosos avós, cunha ledicia que
ulía a terra recen mollada, a verán sen estrear, a camiño entre o
millo. Todos nós eramos xílgaros na noite que amosaría pronto o
seu escaparate de estrelas, xílgaros xuntado un cantar que tiñamos
no bico, como é ben sabido. Xílgaros no inverno.
Buscamos
un bar coma quen busca unha illa deserta mentres intenta non afogar,
os corpos encollidos polo frío, a ledicia nos ollos. Mirabamos os
anos que pasaran nas engurras dos demais, no cabelo escaso, na pausa
no dicir, na ausencia de urxencia. Atopamos un recuncho para enchelo
da nosa vella teima de celebrar a vida, a risa no ar, as vellas
historias que fixeran de nós o que agora seremos para sempre: vellos
amigos que reviven a Sinbad, ou quizais unha sorte de Sinbades que se
xuntan a recordar un tempo pasado en terra. As mil e unha noites
dunha existencia que queremos compartir con outros só porque
recoñecemos en eles o mellor de nós mesmos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario