Única, como todas as demais

23-9-2008 (do antigo Caladiños)

Despois dun longo período no que fixen honor ao nome do blogue, por fin me sacudo a preguiza e abro unha nova etapa coincidindo co comezo do curso. Un novo curso que principio con moitas ganas de facer cousas, coa ilusión de convivir con novos alumn@s e vell@s compañeir@s. Aos meus anos, que non son moitos eh!, pensei que xa entrara na desidia funcionarial que ultimamente me ameazaba.

Como mostra desa motivación renovada abro unha nova Categoría en Caladiños destinada a falar de Educación, é dicir do meu traballo. Un traballo que para min e para moitos dos meus amigos non é unha penitencia nin unha paréntese. É unha parte moi importante da nosa vida á que nos diriximos case todos os días con alegría e expectación. Unha expectación motivada pola perspectiva de aprender e ensinar.

Cos ollos abertos, con crítica e autocrítica, conseguimos aprender a ser mellores persoas compartindo ese espazo máxico, e ás veces surrealista, que é a escola, con eses rapaciñ@s que nunca medran. Eu estou seguro de que aprendo, o que non teño tan claro e se eles e elas aprenden comigo, pero quero pensar que si. Si, o esforzo e as ganas é imposible que non consigan un resultado positivo, aínda que sexa pequeno. Un resultado que temos que valorar máis polas actitudes que polos coñecementos curriculares, aínda que isto é moi difícil de calibrar. O que está claro, por exemplo, é que preferimos aprenderlles a respectar e axudar aos seus compañeir@s, que a saber a lección do libro de texto, non?

Única, como todas as demais é unha frase que collín do cómic María y yo (Editorial Astiberri), de María e Miguel Gallardo. Esa é a frase coa que define Miguel a súa filla autista, María. É dos poucos libros que me ten emocionado. O creador do extravagante macarrilla Makoki consegue, sen melindres nin sentimentalismos, que coñezamos e queiramos a súa filla, á vez que nos pon ante o espello dos nosos prexuízos.

Únicos, como todos os demais, son os nosos alumnos e alumnas e así debemos de intentar coñecel@s, entendendo, ao igual que nos contan no cómic, que todos os seus actos teñen unha razón, un sentimento. Comprendéndo@s seguro que traballamos mellor e gozamos máis da súa compañía.