PERO... ONDE ESTABA TODA ESA XENTE?

Do antigo Caladiños:

No ano 2003, no Don Aurelio de Cuntis, decidimos recordar os 25 anos da Constitución. A min ocorréuseme unha actividade consistente en que os profes lembráramos por escrito como vivimos a morte do tirano e os primeiros anos da Transición. O alumnado debería descubrir quen era o autor de cada texto.

Abaixo tedes o que eu escribín, que é o que eu recordo, non o que realmente vivín.

PERO... ONDE ESTABA TODA ESA XENTE?

A mañá do 20 de novembro de 1975 os internos dos Salesianos de Ourense estabamos nos lavabos cando entrou o frade de garda coa noticia: ‘el generalísimo ha fallecido esta madrugada, podeis iros para casa una semana’. Algúns comezamos a berrar e dar chimpos de alegría. Eu rematei no chan da labazada que me deu o misericordioso irmán. Non, non tiñamos ningún tipo de conciencia política, simplemente deveciamos por ir para a nosa casa e abandonar o asfixiante ambiente do internado. Iso foi para min a morte, na cama, do Ditador: unha semana de vacacións ben merecía unhas cantas labazadas.

Impresionoume moito o enterro de Franco, con aquela multitude agardando no seu velorio, os brazos en alto (que significaría ese xesto?), as bágoas dos reis, o Val dos Caídos... Amargoume as vacacións. Vendo a única televisión parecía que se acababa o Mundo, que España xamais volvería a ser Una, Grande y Libre, que estabamos perdidos sen o noso guía.

Non foi así, de repente todo pareceu coller vida: infinidade de carteis, mitins de non sei cantos partidos: centristas, socialistas, comunistas, galeguistas... Pero onde estaba toda esa xente? E os que durante o enterro de Franco amosaban un profundo pesar agora renegaban del ou esquecíano: Franco non existiu, había que ser europeos modernos.

Pero non pensedes que un raparigo coma min estaba interesado pola política. Non, o que máis me atraeu deses anos foi o destape. Pasar con disimulo diante do quiosco e botarlle unha ollada ás fotos de Nadiuska, Susana Estrada ou a Cantudo, soñar con poder entrar a ver unha película S. En fin, niso creo que non cambiamos moito, aínda que hoxe calquera programa infantil é moitísimo máis atrevido.

Abandonei o internado, grazas a Deus! e funme ao Instituto de Verín, preto da miña casa de Albarellos de Monterrei. Creo que foi o primeiro curso no que nenos e nenas compartiamos as aulas. Foi unha sensación contraditoria, por un lado encantábame estar coas rapazas pero por outro púñanme un pánico tremendo. Así que os rapaces faciamos grupo de machos aparte, falando de fútbol e mulleres pero tremendo ante a posibilidade de achegarnos á rapaza que nos gustaba. Nisto tense cambiado?

Tamén lembro a miña primeira folga. Durou aproximadamente 5 minutos. Ían expulsar a unha compañeira e o grupo de 1º de BUP pensou que era inxusto, e había que actuar (algo aprenderamos dos novos tempos), así que decidimos non entrar na clase despois do recreo. Estabamos nun curruncho do patio, agochados uns detrás dos outros, con moito medo. Vimos baixar polas escaleiras ao Shérif e aínda nos apertamos máis contra a parede. Dixo: ‘o entran a clases o salen del recinto del Instituto’. Só un saíu, a maioría correu escaleiras arriba e uns cantos demorámonos uns segundos para convencer ao colega de que tamén entrase. Para min esta folga é como a Transición: pensabamos que podiamos loitar contra calquera inxustiza, que o futuro ía ser esplendoroso e... entramos na OTAN, hoxe invadimos Iraq... Non pasa nada ya es primavera en el Corte Inglés!