Vals con Bashir é ao tempo unha
película de animación e un cómic (novela gráfica dise agora) realizado coas
propias imaxes do filme. Eu fixen ao revés, lin primeiro a banda deseñada e,
semanas despois vin a película en DVD.
Trata da
memoria, de como agochamos no subconsciente os feitos do pasado que nos fan
difícil vivir o presente. E trata da guerra, cando os seres humanos amosamos o
peor do nós mesmos. O protagonista (o mesmo director, Ari Folman) reconstrúe a
súa actuación como soldado do exército israelí durante a invasión do Líbano en
1982 e a matanza nos campos de
refuxiados palestinos de Sabra e Chatila, apoiándose nas testemuñas
doutros compañeiros de armas.
Non hai
respiro, nada sobra pero tampouco falta. Isto é a guerra, medo, moito medo, sen
heroes, só xente derrotada pola indignidade da violencia. Vinte anos despois,
comproban que é imposible fuxir do pasado, que os atormenta.
O cómic,
editado por Salamandra, é magnífico, pero a
película é excepcional. A animación case mecánica, os colores e, sobre todo, a
música e o son, que teñen un papel dramático de primeira orde fannos
estremecer. É unha obra (ou dúas) auténtica, verdadeira, redonda e á vez chea
de matices, directa ao estómago e á cabeza. A guerra convértenos a todos en
vítimas, pero para facer a guerra fan falta soldados, uns séntense heroes e
outros, como Ari Folman, miran cara atrás con perplexidade e tristura: onde
estaba eu durante a matanza?
Ningún comentario:
Publicar un comentario