A
novela conta a vida do anarquista Camilo Sabio Doldán, e a través dela vemos
reflectidos os avatares históricos do século XX. A biografía de Camilo
simboliza a vida de todos aqueles que loitaron por un mundo mellor nos tempos
da República e que, ao igual ca democracia, viron truncado o seu futuro co
golpe de Estado de Franco e a súa tropa.
Camilo
sobreviviu ao cárcere grazas a un libro e a súa capacidade para memorizalo,
pero outros moitos remataron a súa vida a mans da represión franquista. Este
libro é unha homenaxe a todos eles, pero sobre todo aos anarquistas, hoxe tan esquecidos. Unha historia de perdedores
que, sen embargo, viviron, e fixérono con toda a dignidade que xamais puideron
acadar os seus verdugos.
Nas
páxinas da novela intercálanse distintas etapas da vida de Camilo, misturándose
con sabedoría a acción política e a vida cotiá, nunha unidade que se antolla
imprescindible para crer no personaxe. Un personaxe de carne e oso, non un
heroe, que sobrevive grazas ao amor, ao amor aos amigos e a súa familia.
A
relación de Camilo co seu avó e a de Camilo co seu neto Lázaro enmarcan a
historia. Unha historia de vida que nos permite coñecer, pero sobre todo
comprender, o que aconteceu neste país no século XX: a emigración, a esperanza
republicana, a represión franquista, o exilio, o silencio do franquismo e o
esquecemento da transición. Pero que tamén nos presenta con naturalidade, sen
énfases innecesarios, o carácter e os sentimentos dun mosaico de persoas
cercanas a nós. Persoas que coma todos teñen virtudes e defectos, sen ocultarnos
as súas faces máis reprobables.
Unha
engaiolante novela que como dixo o propio autor «é unha obra da que estou moi
orgulloso porque vai deixar unha boa pegada na miña andaina narrativa, non vai
sobre ou anarquismo nin sobre a Guerra Civil. É unha historia de amor dunhas
persoas que lles tocou vivir unha época feliz e que a Guerra Civil lles quitou
as ideas de liberdade».
Ai, ruliña de
ollos azuis, sinto que a vida se me vai e non podo termar dela. Non sei se a
morte respectará este meu desexo reparador e sigo fiel a esa teima de que alá
non hai máis nada, pero o teu recordo ten presencias case físicas e por iso
entendo que non debo desaproveitar esta oportunidade para che contar as miñas
miserias máis ocultas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario